Zanim jego sztukę zdominowały matematyczno-geometryczne fascynacje, malował pejzaże górskie (np. „Pejzaże”, „Martwe natury”, „Kompozycje figuratywne”). Potem jego kompozycje zaczęły nawiązywać do sztuki konstruktywistycznej, do dokonań m.in. Władysława Strzemińskiego, Henryka Stażewskiego.

W latach 70. Jerzy Grochocki koncentrował się na rozważaniach na temat koloru, przestrzeni i płaszczyzny obrazu. W latach 1978 – 1980 stworzył matematyczny ciąg liczbowy, który stał się inspiracją do wielu jego prac. Komponował także fotomontaże, collage oraz obiekty przestrzenne.Od 2000 r. dodaje do swoich prac różne fragmenty drzewa i tak powstają malarskie obiekty przestrzenne („Synteza natury z logiką geometrii”). Mają uświadomić widzowi percepcyjny charakter postrzegania świata jako przestrzeni, która staje się przyswajalna dopiero w momencie, gdy jesteśmy w stanie znaleźć w niej punkty odniesienia.

Urodził się w Warszawie. Ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej (1957) i Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (1963). W latach 70. był związany z ruchem Sztuki Systemu w Europie i kilkoma zagranicznymi grupami artystycznymi. W 1967 r. założył Grupę 7. W 1984 r. wyemigrował do USA. Mieszka teraz w Houston, w stanie Teksas. Brał udział w przeszło 100 wystawach grupowych i indywidualnych w Europie oraz Stanach Zjednoczonych. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w wielu krajach. W Polsce jego mało znana twórczość została przypomniana na wystawach m.in. w Galerii Art New Media, Galerii Milano oraz Galerii Pracownia.