Patriotyczny obowiązek

Na Wang Liqina, trzykrotnego mistrza świata czekał już terenowy samochód, gdy wyszedł z hali należącej do Pekińskiego Uniwersytetu. Obok kierowcy siedział mocno zbudowany mężczyzna, z tylnego siedzenia szybko wysiadł kolejny i otworzył drzwi mistrzowi. Na nissanie z przyciemnianymi szybami powiewała chińska flaga

Wang Liqin, wysoki (192 cm), szczupły pingpongista z Szanghaju to jedna z gwiazd chińskiego sportu. W Pekinie zdobył już jeden złoty medal. Ten najważniejszy. Wraz z Ma Linem i Wang Hao wygrali turniej drużynowy spełniając patriotyczny obowiązek. Mistrzowie pingponga w Chinach nie mają prawa przegrywać, bo to sport narodowy. Pięćdziesiąt tysięcy trenerów dba, by nie musieli obawiać się też o następców. Na szczycie ogromnej piramidy są najlepsi z najlepszych. Trenerzy też. Wanga, Ma Lina i Wang Hao wspierają Liu Guoliang i Kong Linghui. Jeszcze kilka lat temu wygrywali igrzyska i mistrzostwa świata. Liu pokonał Ma Lina w finale mistrzostw świata w Eindhoven w 1999 roku. Ale na igrzyskach w Sydney w parze z Kongiem przegrali debla z Wang Liqinem i Yan Senem.

Mistrzowie są milionerami liczonymi w euro, a żyją w kraju w którym kilkaset dolarów miesięcznej pensji to marzenie. Jeżdżą najdroższymi samochodami, mają piękne domy i świadomość, że miliony ludzi ich ubóstwiają. Nie muszą jechać do Europy w poszukiwaniu pieniędzy. Chińska liga płaci gwiazdorom najlepiej. Ale kiedy przegrywają naród ich nienawidzi i płacze, a partia grozi palcem. Tak było po igrzyskach w Atenach. Wang Hao przegrał w finale z Koreańczykiem Ryu Seung Mingiem. Wang Liqin był dopiero trzeci.To był cios w samo serce partii i Chin.

Chińczycy łatwiej znosili, gdy przed laty przegrywali ze Szwedami, a Jan Ove Waldner udzielał surowych lekcji pięciu pokoleniom skośnookich mistrzów. W Pekinie jednak nic takiego nie może się zdarzyć. W jednej połówce są Wang z Ma Linem, na wypadek, gdyby temu drugiemu tak jak w Atenach zagrzała się głowa i odpadł z turnieju. Wang jest starszy, spokojniejszy, tak łatwo nie ulega emocjom. W drugiej połówce Chińczycy mają Wang Hao, najładniej i najszybciej grającego pingpongistę na świecie. O niego są spokojni. Będzie w finale. Pytanie tylko z kim zagra. Z Ma Linem czy Wang Liqinem?

Ci, którzy twierdzą, że Chińczycy sami, tak jak przed laty typują wcześniej zwycięzców mówią, że to Ma Lin stanie na najwyższym podium i argumentują to jego partyjnymi koneksjami Ale są i tacy, którzy wierzą, że wszystko zadecyduje się przy stole. A wtedy większe szanse ma Wang.

Kiedy Wang Liqin przestępował do meczu z Lucjanem Błaszczykiem, trener Stefan Dryszel powiedział, że wygrać będzie trudniej niż trafić szóstkę w totolotka. „Lucek musiałby zagrać kosmos, a Wang złamać nogę". Dryszel przed laty brązowy medalista mistrzostw świata w drużynie, razem z Andrzejem Grubbą i Leszkiem Kucharskim wie doskonale, że obecne pokolenie Chińczyków ucieka reszcie świata szybciej niż Michael Phelps i Usain Bolt razem wzięci. - To kwestia selekcji i ogromnych nakładów. My o takim systemie pracy możemy tylko śnić - twierdzi Dryszel, który kończy po igrzyskach pracę z reprezentacją.

Mecz Błaszczyka z Chińczykiem był bez historii. Wang Liqin niczym dobrze zaprogramowany komputer punktował Polaka. Błaszczyk przegrał 0:4 (2:11, 6:11, 7:11, 8:11).

Wypełniona do ostatniego miejsca hala falowała wraz z kolejnymi punktami zdobywanymi przez bohatera. Dopiero, gdy skończył i pokłonił się publiczności powiewającej małymi chińskimi flagami, widzowie skierowali wzrok na sąsiedni stół, gdzie Chorwat Zoran Primorac zdobywał ostatnie punkty w zwycięskiej grze z młodszym o kilkanaście lat brązowym medalistą mistrzostw świata z Szanghaju, Duńczykiem Michaelem Maze'em.

W 1988 roku Primorac pokonał w Paryżu nieżyjącego już Andrzeja Grubbę. Przystojniak ze Splitu niewiele się zmienił. Maze bronił się lobami, tak jak kiedyś Polak. I też przegrał. Kilka minut wcześniej swój pojedynek wygrał 42 - letni Szwed Joergen Person, dwukrotny mistrz świata z lat 1989 i 1991. Jego mecze z Grubbą i Kucharskim wciąż się śnią tym, którzy je oglądali. W Pekinie wygrywa skośnooki pingpong, a ten inny, romantyczny wspominają już tylko ci, którzy pamiętają Grubbę i jego zwycięstwa. Także nad Chińczykami i to na ich ziemi.

Dlatego Chińczycy są nieosiągalni dla innych?

Lucjan Błaszczyk:

Oni mają fantastyczną generację wyjątkowo zdolnych zawodników i wspaniałych trenerów. Liu Guoliang i Kong Linghui walczyli o złote medale jeszcze w Sydney. Razem tworzą grupę, która znalazła patent na wygrywanie. Mają system, którego, gdzie indziej nie ma. Takich pieniędzy też nie ma nikt na świecie.

Trzynaście lat temu, podczas mistrzostw świata w Tjanjin był pan w ósemce. Teraz twierdzi pan, że Chińczycy są nieosiągalni. Co się zmieniło?

Ludzie. Kiedyś cudowną generację mieli Szwedzi na czele z Waldnerem, Perssonem, Appelgrenem i Lindhem, u nas byli Grubba i Kucharski. A tamci Chińczycy nie mieli tyle talentu co teraz Wang Liqin, Ma Lin czy Wang Hao. Dlatego przegrywali.

Który z tej trójki jest najlepszy?

Myślę, że Wang Hao, ale prawdę mówiąc każdy ma asa w rękawie. U Ma Lina tym asem jest serwis, Wang Hao ma fenomenalny bekhend i równie dobry forhend, a Wang Liqin do niesamowitego forhendu dodaje chłodną głowę w najtrudniejszych sytuacjach. Dlatego jako jedyny z tej trójki jest trzykrotnym mistrzem świata.

Teraz nie grają już w Europie, wolą zarabiać u siebie. Wy nie jeździcie do nich?