W połowie XIX wieku w Wielkim Księstwie Poznańskim szybko rozwijał się przemysł maszynowy, włókienniczy, spożywczy – zaczęła się wielka rewolucja przemysłowa. W 1846 roku firmę założył Hipolit Cegielski, dwa lata później otwarta została linia kolejowa łącząca Poznań ze Szczecinem. Rosnący przemysł pociągnął rozkwit handlu i rozbudowę miast.
1 lipca 1858 roku mieszkaniec Poznania, mistrz garbarski Carl Hartwig, założył garbarnię. Wkrótce poszerzył działalność przedsiębiorstwa o sprzedaż artykułów opałowych i budowlanych. Oferował dostawy towarów własnym transportem, a że dał się poznać jako solidny przedsiębiorca, otrzymywał też zlecenia na przewóz ładunków. Kilka wozów, własne warsztaty i stajnie umożliwiały wykonanie nawet dużych zleceń. W 1858 roku w Poznaniu otwarto drugie kolejowe połączenie – do Wrocławia. Linie kolejowe zostały wybudowane przez konkurencyjne spółki i dlatego nie miały połączenia – dworce były oddalone od siebie o 2 km.
C. Hartwig wykorzystał sytuację i wyspecjalizował się w przewozach towarów między oboma dworcami, a z czasem także w organizacji przewozów pomiędzy Szczecinem, Poznaniem i Wrocławiem. Rozwoził też przesyłki w okolicach Poznania. Firma dorobiła się grona fachowców orientujących się w przepisach i taryfach kolejowych, prawie celnym i towaroznawstwie. Poszerzyła usługi o magazynowanie i rozwijała się nadal mimo śmierci C. Hartwiga w 1879 roku. Fachowe kwalifikacje przedsiębiorstwa wykorzystywały nawet koleje, m.in. w 1885 roku przy budowie połączenia Poznania z Toruniem, gdy C. Hartwig, posługując się jedynie ciągniętymi przez konie wozami, przewiózł w okolice Janikowa kilka lokomotyw. W tym samym roku firmę posiadającą 14 koni, 50 wozów, magazyny i biura przejęli dwaj prokurenci: August Diettrich i Edward Hampel.
Gdy w latach 1888 i 1889 powodzie zalały magazyny firmy, przeniosła się ona na wyżej położone tereny przy późniejszej ulicy Towarowej. Niedaleko dworca głównego wydzierżawiła działkę o powierzchni 10 tys. mkw. i doprowadziła bocznicę. Po 1902 roku C. Hartwig powiększył plac do 20 tys. mkw. W 1907 roku jedynym właścicielem firmy został Diettrich. Po 50 latach od założenia przedsiębiorstwo zatrudniało 50 urzędników, 100 stałych robotników, miało 80 koni i blisko 200 wozów oraz cztery duże magazyny, z których jeden miał dwa piętra i elektryczną windę towarową. Miało trzy działy: spedycji i transportu, magazynów meblowych i towarów masowych oraz handlu materiałami opałowymi i budowlanymi. W tym czasie było jednym z większych przedsiębiorstw tego typu w skali europejskiej. Do końca pierwszej wojny światowej firma nie dysponowała zamiejscowymi placówkami.
Po ustaniu walk w Wielkopolsce w styczniu 1919 roku Bank Związku Spółek Zarobkowych z siedzibą w Poznaniu kupił od Diettricha firmę – była ona największym tego typu przedsiębiorstwem w kraju. Spory pakiet akcji banku miał rząd polski. Inicjatorem wykupienia firmy był Bolesław Weber, który przez cały okres międzywojenny był dyrektorem naczelnym firmy. Nowe kierownictwo jeszcze w 1919 roku otworzyło oddziały w Warszawie, Krakowie, Łodzi i Gdańsku. W kolejnym roku powstały w Bydgoszczy, Katowicach, Lwowie i Zbąszyniu. Ponieważ C. Hartwig obsługiwał zlecenia rządowe i był oficjalnym spedytorem PKP, miał ugruntowaną pozycję największej i najmocniejszej finansowo firmy spedycyjno-przewozowej w Polsce. Już w 1923 roku spłaciła wszystkie długi związane z rozbudową oddziałów. 30 czerwca 1923 roku (ostatni dzień roku obrachunkowego) przedsiębiorstwo miało 66 koni, 285 wozów i dziesięć samochodów. Pod koniec 1926 roku powstały oddziały w Wilnie i Gdyni. Dwa lata później firma otworzyła także spółkę w Wiedniu, a w 1929 roku w Berlinie.
