Już za 19 zł miesięcznie przez rok
Jak zmienia się Polska, Europa i Świat? Wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i historia w jednym miejscu i na wyciągnięcie ręki.
Subskrybuj i bądź na bieżąco!
Soczysta porcja rosyjskości
Radziecki i rosyjski teatr był obiektem zainteresowań Jerzego Koeniga, znanego przede wszystkim w roli wieloletniego szefa Teatru Telewizji. Ale za życia Koenig nie opublikował o nim żadnej książki. Ukazujący się 13 lat po śmierci autora zbiór szkiców „Rosjanie" gromadzi teksty opublikowane przez niego w ciągu dziesięcioleci na łamach mniej i bardziej specjalistycznych periodyków takich jak „Teatr", Dialog" czy „Przegląd Kulturalny".
Większość materiałów pochodzi z lat 1960–1967. „Nigdy potem Koenig nie miał już tak intensywnie opisywać radzieckiego teatru" – zauważa Paweł Płoski, redaktor książki, we wstępie.
Pytanie, skąd zainteresowanie Koeniga teatrem rosyjskim i radzieckim, odsyła do jego biografii – rusycystyki ukończonej zamiast planowanej polonistyki. Pierwsze recenzje pisał już w 1954, rok później drukowane były na łamach „Teatru". W 1956 roku, mając 25 lat, dostał posadę w tym dwutygodniku, ale po krótkim czasie przeszedł do nowo tworzonego miesięcznika „Dialog". Z początkiem lat 60. zaczął pisać cykl tekstów „Teatr radziecki" – „to jakby rozbieg do czegoś większego". No i zaczął wykładać na wydziale aktorskim warszawskiej PWST, a w 1975 r. został dziekanem nowo utworzonego Wydziału Wiedzy o Teatrze. I w tym właśnie miejscu dzielił się swą wiedzą i przemyśleniami na temat teatru radzieckiego i rosyjskiego na kursach.
Plus Minus
Trzęśli amerykańską polityką, potem ruch MAGA zepchnął ich w cień. Wracają
Wydawało się, że wraz z chaotycznym wycofaniem się amerykańskich wojsk z Afganistanu w 2021 r., neokonserwatyzm...
Plus Minus
Kto zapewni Polsce parasol nuklearny? Ekspert z Francji wylewa kubeł zimnej wody
Francja w żadnym wypadku nie ma zamiaru proponować Polsce ochrony nuklearnej w stylu Stanów Zjednoczonych - mówi...
Plus Minus
„Brzydka siostra”: Uroda wykuta młotkiem
Body horrory trzymają się mocno. Teraz w „Brzydkiej siostrze” Norweżka Emilie Blichfeldt sięgnęła po baśń o Kopc...
Plus Minus
„Super Boss Monster”: Kto wybudował te wszystkie lochy
„Super Boss Monster” przypomina, że chciwość nie popłaca. Ale czy zawsze?
Plus Minus
„W głowie zabójcy”: Po nitce do kłębka
Z perspektywy psychologii zbrodnia to interakcja pomiędzy sprawcą a ofiarą. W czym ta wiedza może pomóc?
Reklama