Jesienią 1918 r. Giedroyc z rodziną przeniósł się do Warszawy, gdzie uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W 1924 r. rozpoczął studia prawnicze na UW, które zakończył w 1929 r. Przez półtora roku studiował historię Ukrainy u prof. Mirona Korduby. Pracował dorywczo w Polskiej Agencji Telegraficznej, pisywał do dzienników „Kurier Warszawski" i „Warszawianka".
W stolicy włączył się w wir życia akademickiego. Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Patria. Udzielał się społecznie, nawiązywał kontakty i powoli angażował politycznie. W 1928 r. wstąpił do Myśli Mocarstwowej i redagował „Dzień Akademicki", dodatek do konserwatywnego „Dziennika Polskiego". W tym samym roku rozpoczął pracę w Biurze Prasowym Rady Ministrów, poznał wówczas swego najbliższego przyjaciela Rogera Raczyńskiego. Spotkał też Stanisława Zaćwilichowskiego, który wpłynął na niego „w sposób zasadniczy" i dzięki któremu wstąpił do ruchu prometejskiego. Współtworzył Klub Złośliwych Szczeniaków, nieformalną organizację młodych urzędników, głównie sekretarzy ministrów. Po ukończeniu prawa został najpierw referentem prasowym i parlamentarnym w Ministerstwie Rolnictwa, a potem sekretarzem ministra rolnictwa Leona Janty-Połczyńskiego.
Redagował pierwszy numer kwartalnika „Wschód". W 1931 r. ożenił się z Tatianą Szewcow. W tym samym roku został redaktorem naczelnym „Buntu Młodych", który powstał z przekształcenia „Dnia Akademickiego". Od 1933 r. „Bunt Młodych" stał się dwutygodnikiem niezależnym, a 1937 r. ukazywał się pod tytułem „Polityka".
W 1934 r. Giedroyc został sekretarzem Rogera Raczyńskiego, wiceministra rolnictwa. W roku następnym przeszedł do Wydziału Prezydialnego Ministerstwa Przemysłu i Handlu, gdzie jednym z wiceministrów był zaprzyjaźniony z nim Antoni Roman. W 1939 r. został mianowany naczelnikiem tegoż wydziału.
5 września Giedroyc ewakuował się z Warszawy, w nocy z 17 na 18 przekroczył wraz z władzami RP, bratem Henrykiem i żoną Tatianą granicę z Rumunią. W Bukareszcie został sekretarzem ambasadora Rogera Raczyńskiego. Po likwidacji ambasady w listopadzie 1940 r. pozostał w Bukareszcie i został kierownikiem w wydziale polskim przy poselstwie chilijskim, a od grudnia – w biurze polskim przy poselstwie brytyjskim. W lutym 1942 r. wszyscy zostali ewakuowani do Stambułu, po czym przedostali się do Hajfy. Tu rozeszła się jego droga z żoną Tatianą. Jerzy Giedroyc z bratem wstąpili do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Brali udział w bitwie pod Tobrukiem i Gazalą.
1 marca 1943 r. Gierdoyc za namową Józefa Czapskiego został kierownikiem Wydziału Czasopism i Wydawnictw Wojskowych, najpierw w Wydziale Informacji i Oświaty Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie w Oddziale Kultury i Prasy 2. Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Wkrótce spotkał Zofię Hertz.
