Naukowcy przeanalizowali ponad milion nagrań ze "śpiewem" trzech gatunków fiszbinowców, w tym płetwala błękitnego, płetwala zwyczajnego i karłowatego podgatunku płetwala błękitnego (pygmy blue whales).

Badanie, którego wyniki opublikował magazyn Amerykańskiego Związku Geofizycznego (AGU) "Journal of Geophysical Research: Oceans" wykazało, że żyjące w południowym Oceanie Indyjskim płetwale błękitne zaczęły zwiększać wysokość tonu swojego śpiewu latem.

Według badaczy dzieje się tak, ponieważ płetwale błękitne śpiewają głośniej, aby było je słychać mimo hałasu spowodowanego przez pękającą pokrywę lodową w okolicach Antarktydy.

- Nasza hipoteza głosi, że płetwale przystosowały intensywność śpiewu do poziomu hałasu - powiedziała dr Emmanuelle Leroy, badaczka z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii.

Jej zdaniem zwiększony poziom hałasu ma związek z większą liczbą pływających swobodnie gór lodowych. - Kiedy lód pęka, tak jak wtedy, gdy wrzuca się go do szklanki z napojem, hałasuje - dodaje dr Leroy. Badaczka podkreśla, że taki hałas niesie się daleko w wodzie oceanu.

Pieśni płetwali niosą się pod wodą na odległość ponad 1000 km i umożliwiają komunikację przedstawicielom tego gatunku.

Obecnie w wodach oceanów żyje ok. 25 tysięcy płetwali błękitnych. To znacznie więcej niż w latach 70-tych, gdy w wyniku intensywnych połowów tych ssaków morskich na wolności pozostawało ich tylko kilka tysięcy.