Depresja jest coraz bardziej powszechnym schorzeniem. Dystymia to rodzaj depresji przewlekłej o podłożu nerwicowym – pisze onet pl.
Wciąż prowadzone są badania nad dystymią. Uznaje się, że jej przyczyną mogą być uwarunkowania natury genetycznej. Częściej występuje ona u osób, u których w rodzinie stwierdzono już depresję lub inne zaburzenia afektywne.
U chorych występują zaburzenia w obrębie układu neuroprzekaźników w układzie nerwowym. Przy zmniejszeniu serotoniny lub noradrenaliny może wystąpić właśnie przewlekła depresja. Może być ona również wynikiem zaburzeń pracy układu hormonalnego, zwłaszcza w funkcjonowaniu tarczycy i osi: podwzgórze-przysadka-nadnercza.
Czytaj też: Depresji nie da się wyleczyć czekoladą
Dystymia – kiedy ją podejrzewać
Dystymia może się objawić po pewnych wydarzeniach, które są tak zwanym czynnikiem spustowym, jak: śmierć bliskiej osoby, problemy zawodowe, finansowe, rodzinne, zmiana miejsca zamieszkania i inne traumatyczne przeżycia. Dystymia może także rozwinąć się samoistnie albo w wyniku już istniejących zaburzeń psychicznych.
Objawy, które mogą świadczyć o dystymii to: uczucie stałego zmęczenia, stale obniżony nastrój, brak poczucia szczęścia, niska samoocena, myśli dotyczące bezsensu życia, zaburzenia snu, brak apetytu, zmniejszona aktywność, rozdrażnienie i problemy z koncentracją, unikanie kontaktów społecznych. Są to objawy, które pojawiają się także w przebiegu depresji, jednak dystymia jest zaburzeniem o mniej burzliwym przebiegu.
Dorosłe osoby mogą być diagnozowane w kierunku przewlekłej depresji, gdy objawy nie ustępują od co najmniej 2 lat. Natomiast w wypadku dzieci i młodzieży o dystymii mówi się, gdy objawy pojawiają się od roku.
Dystymia - leczenie
Dystymia to choroba przewlekła, nierzadko trwająca wiele lat, podczas których można zapaść też na inne schorzenia, dlatego leczenie jest długoterminowe. Stosuje się dwie metody: psychoterapię i farmakoterapię, osobno albo razem.
Dystymia nie jest łatwa w leczeniu. Najczęściej stosowanymi lekami są: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i trójcykliczne leki przeciwdepresyjne.
Najczęściej stosowaną metodą psychoterapii stosowaną w leczeniu dystymii jest psychoterapia poznawczo-behawioralna. Leczenia samą psychoterapią najlepsze rezultaty przynosi w przypadku dzieci i młodzieży, natomiast u osób dorosłych nierzadko potrzebna jest także farmakoterapia.
