- Właśnie zjeżdżałem na dół wszystko się zawaliło. To było straszne, wszystko się za mną sypało, spadały całe bloki skalne. To wszystko był cud: nie było rannych, nie było zabitych, wszyscy przetrwali - opowiadał w wywiadzie jeden z 33 uratowanych górników, Franklin Lobos Ramirez, który spędził 69 dni 600 metrów pod ziemią.

[srodtytul]Początki pod ziemią [/srodtytul]

- Po tym, jak opadł pył chcieliśmy wyjść. Szukaliśmy i szukaliśmy ale wyjścia nie było, pozostało nam czekać na ratunek z góry - mówił Ramirez. - Gdy przez pięć dni bez żadnych wiadomości, a my cały czas szukaliśmy wyjścia, żeby wyjść, to był najgorszy czas.

- Mieliśmy trochę tuńczyka i wody. Co 24 godziny jedliśmy jedną łyżeczką do herbaty tuńczyka, potem jedliśmy jedną łyżeczkę co 48, a pod koniec co 72 godziny. Schudłem 17 kilo przez 69 dni.

- Mieliśmy zbiorniki, w których była woda z rdzą, używana do maszyn, i musieliśmy ją pić. Utrzymywała nas przy życiu, gdyby nie ona to byśmy umarli.

- Zorganizowaliśmy się jak drużyna piłkarska, na trzy grupy, a każda z nich musiała pracować, na przykład odbierać jedzenie, gdy pojawiły się sondy. Wszystko załatwialiśmy w grupie, więc nie potrzebowaliśmy lidera. Jeśli były jakieś kłótnie, czy miał dojść do bójki, zawsze coś nas rozdzielało.

[srodtytul]O trudnych momentach[/srodtytul]

- Z rodziną i światem porozumieliśmy się przez video konferencję, najpierw rozmawialiśmy z najbliższymi dwie, a potem osiem minut. Dla nas to było za mało, te kilka minut na tydzień, to były bardzo ciężkie momenty. W dodatku dostawaliśmy gazety z wyciętymi informacjami, co nas denerwowało, bo nie wiedzieliśmy co przed nami ukrywali.

- Najtrudniejszym dla mnie momentem był dzień, kiedy wysłali mi gazetę, w której było zdjęcie mojej płaczącej córki.

- Nie wiedzieliśmy, jak się zachowa kapsuła, jak się zachowa szyb, trzeba było mieć dobrą kondycję fizyczną, bo mówili, że ratowanie jednego górnika potrwa 3-4 godziny.

- Na pamiątkę zabrałem z sobą z dołu lampę górniczą którą tam miałem.