- Po odwołaniu się od decyzji przez stronę, organ II instancji - zamiast załatwić sprawę merytorycznie – przekazał ją do I instancji do ponownego rozpatrzenia. Strona jest niezadowolona z takiego rozstrzygnięcia i chce wnieść sprzeciw do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Czy, w razie uwzględnienia sprzeciwu, sąd będzie mógł sam rozstrzygnąć o prawach i obowiązkach strony?
Nie.
Czytaj także: Postępowanie administracyjne: czy strona może zrzec się prawa do wniesienia odwołania
Zakres uprawnień organu odwoławczego określa art. 138 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej k.p.a.). W art. 138 § 2 k.p.a. przyjęto, że organ II instancji może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy ta decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. W myśl art. 138 § 2b k.p.a., nie można skorzystać z takiego rozwiązania, jeżeli postępowanie wyjaśniające może zostać przeprowadzone przed organem odwoławczym, w granicach określonych w art. 136 k.p.a. Organ odwoławczy może sam przeprowadzić – na żądanie strony lub z urzędu – dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie. Ponadto, jeżeli decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, organ II instancji przeprowadza postępowanie wyjaśniające, w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy, na zgodny wniosek wszystkich stron zawarty w odwołaniu. Rozwiązanie to stosuje się także w przypadku, gdy jedna ze stron zawarła w odwołaniu taki wniosek, a pozostałe strony wyraziły na to zgodę (mają na to 14 dni od dnia doręczenia im zawiadomienia o wniesieniu odwołania ze wskazanym wyżej wnioskiem).
W sytuacji, gdy organ II instancji wyda decyzję kasacyjną (czyli uchyli zaskarżoną decyzję i przekaże sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji), strona niezadowolona z tej decyzji może wnieść od niej sprzeciw. Wymagania i ograniczenia związane ze skorzystaniem z tego środka określono w art. 64a-64e i art. 151a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.).
Sprzeciw wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia skarżącemu decyzji, za pośrednictwem organu, którego decyzja jest przedmiotem sprzeciwu. Termin ten uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła sprzeciw wprost do sądu. Rozpoznając sprzeciw, sąd ocenia tylko istnienie przesłanek do wydania decyzji kasacyjnej z art. 138 § 2 k.p.a. Jeżeli stwierdzi naruszenie tego przepisu, uwzględnia sprzeciw. W takim przypadku sąd uchyla decyzję w całości. Może także orzec – z urzędu albo na wniosek strony – o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. (czyli do wysokości 10-krotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa GUS).
W razie nieuwzględnienia sprzeciwu sąd oddala sprzeciw. Orzeczenie w przedmiocie sprzeciwu nie kreuje natomiast żadnych skutków, gdy chodzi o zakres praw i obowiązków stron postępowania, zainteresowanych konkretnym rozstrzygnięciem (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 16 listopada 2017 r., sygn. III SA/Po 806/17, LEX nr 2409540).
Autorka jest radcą prawnym
podstawa prawna: art. 136, art. 138 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 2096 ze zm.)
Teraz z darmową dostawą i e‑wydaniem gratis!
podstawa prawna: art. 64a-64e, art. 151a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1302 ze zm)
