Pod koniec 2019 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga, w której adwokat domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją przepisów rozporządzenia w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielanej z urzędu w zakresie stawki maksymalnej opłaty za czynności adwokackie w sprawach z zakresu ochrony zdrowia psychicznego (240 zł plus VAT).
Zdaniem skarżącego wysokość honorarium jest niezgodna z prawem do godnego wynagrodzenia, jeśli zważyć na niezbędny wkład pracy (udział w ośmiu rozprawach), stopień skomplikowania sprawy (trzy opinie biegłych uzupełniane ustnie na rozprawach oraz siedem pism procesowych i apelacja) oraz wagę sprawy (pozostawanie klienta w zamkniętym zakładzie opieki leczniczej). Skarżący jest zdania, że wynikająca z rozporządzenia regulacja przenosi ze Skarbu Państwa na adwokata koszty świadczenia pomocy prawnej. Prokurator generalny uważa zaś, że obowiązujące zasady ustalania wynagrodzeń starają się uwzględniać zarówno interes osób wykonujących zawód, jak też interes obywateli. Rozwiązania te muszą nie tylko uwzględniać adekwatność wynagrodzenia pełnomocnika do jakości i ilości jego pracy, lecz również brać pod uwagę możliwości majątkowe społeczeństwa oraz interes społeczny.