Genialny fałszerz

Przyznaje się do namalowania około 300 obrazów i grafik. Fałszował dzieła takich twórców, jak: Max Ernst, Fernand Léger, Heinrich Campendonk, André Derain i Max Pechstein – w sumie ponad 80 artystów. Uważa, że potrafi namalować wszystko – łącznie z Rembrandtem i Vermeerem. Nie chodzi jednak o kopiowanie, a malowanie w stylu tych malarzy.

Wynajdował zawsze do malowania cenne obrazy zaginione, a dotąd nieodnalezione, oraz niefigurujące w katalogach i jedynie opisane w literaturze – nie mające wizualizacji.

Wiele spośród namalowanych obrazów sprzedawały za grube pieniądze tak słynne domy aukcyjne jak Christie’s czy Sotheby’s, a znani rzeczoznawcy opatrywali je ekspertyzami uwierzytelniającymi ich autentyczność. Tak naprawdę dotąd nie wiadomo, ile falsyfikatów znajduje się w domach kolekcjonerów, albo w muzeach. Wskazywanie tych falsyfikatów nie jest w interesie biorących udział w tych gigantycznych transakcjach handlowych. 

– Marszandzi cieszą się z każdego odnalezionego dzieła, które mogą sprzedać – uważa Helene, żona Wolfganga Beltracchiego. 

– Mógłbym namalować dwa tysiące obrazów, a rynek by je wchłonął – potwierdza Wolfgang.

– Czasem odnoszę wrażenie, że na rynku działa więcej ludzi zainteresowanych zyskiem niż jest dzieł sztuki – dopowiada Sofia Komarova, właścicielka galerii. - Dominują interesy finansowe. 

Beltracchi wymyślił historyjkę o dziadku kolekcjonerze, który zgromadził niebanalne obrazy – reszty dopełniła odpowiednia, inteligentna stylizacja.

67-letni dziś Wolfgang Beltracchi opowiada, że fałszerstwem zajął się powoli, nie nastąpiło to z dnia na dzień. Nie studiował malarstwa, tylko ilustratorstwo, grafikę i fotografikę. 

– Dla mnie malowanie było zawsze zabawą i radością – mówi ze śmiechem. – Zwykłą codziennością, jak dla mojego ojca. Do dziś uważam, że to przez niego zostałem fałszerzem.

Jego ojciec malował kopie dawnych mistrzów. W 1965 roku mógł po raz pierwszy skorzystać z jego farb i zrobić kopię obrazu Picassa z okresu błękitnego. Stworzył jednak własną wersję takiego obrazu. Na studiach sprzedawał swoje prace na pchlich targach, ale także kupował je i konserwował. Tak się wszystko zaczęło. 

– Szło nieźle i dawało mi mnóstwo emocji – pamięta.