Precedensowe orzeczenie dotyczy trzech osób: Irakijczyka, Brytyjczyka i mężczyzny o podwójnym brytyjskim i libijskim obywatelstwie, wobec których MSW (Home Office) zastosowało w latach 2006-2007 tzw. nakazy kontrolne (control orders), których nie
uchylono do dziś.
Środek zapobiegawczy w postaci nakazu kontrolnego jest rozbudowanym aresztem domowym, o którym decyduje minister spraw wewnętrznych. Podejrzany ma ograniczoną swobodę ruchu, można pozbawić go od dostępu do telefonu, komputera, ograniczyć kontakty międzyludzkie itp. Jego poruszanie się poza domem może być monitorowane elektronicznie.
Nakaz kontrolny stosowany jest wobec osób podejrzanych o terroryzm, których nie można postawić przed sądem z powodu tajnych dowodów przeciw nim, uzyskanych np. w wyniku działań operacyjnych służb specjalnych lub od osób, których służby specjalne nie chcą demaskować.
Podejrzany, wobec którego zastosowano nakaz kontrolny, nie może dochodzić swej niewinności, ponieważ nie zna zarzutów, opartych na tajnym materiale dowodowym. Może wprawdzie wnieść skargę do sądu przeciwko zastosowaniu nakazu, ale trudno mu się skutecznie bronić, jeśli nie zna nawet natury zarzutów.
