Kłopoty leniwych bibliofilów

Bi­blio­te­ka na Tar­gów­ku to ko­lej­na pla­ców­ka w War­sza­wie, któ­ra o od­da­niu ksią­żek mu­si przy­po­mi­nać za po­mo­cą win­dy­kato­ra.  Wkrót­ce do nie­mal ty­sią­ca czy­tel­ni­ków do­trą pi­sma z fir­my SAF, któ­ra upo­mni się o 2,5 tys. ksią­żek.

– Przy­po­mni­my też o nie­za­pła­co­nych ka­rach – mó­wi Alek­san­dra Mer­ta z fir­my SAF. – Cho­dzi o kwo­ty od kil­ku­dzie­się­ciu do kil­ku­set zło­tych.

Jak bę­dzie wy­glą­da­ła win­dy­ka­cja? Naj­pierw dłuż­ni­cy bi­blio­te­ki do­sta­ną we­zwa­nie do za­pła­ty.  Win­dy­ka­to­rzy wpi­szą tam ty­tu­ły ksią­żek, któ­re nie zo­sta­ły od­da­ne na czas, ogólną kwo­tę za­dłu­że­nia i wy­li­cze­nie, skąd się ona wzię­ła.

– Znaj­dzie­my tam rów­nież kon­takt do biu­ra, gdzie moż­na wy­ja­śnić wszyst­kie wąt­pli­wo­ści – mó­wi Alek­san­dra Mer­ta. – Oso­by z wy­so­kim za­dłu­że­niem mo­gą też roz­ło­żyć na­leż­ność na ra­ty.

Telefon albo sąd

Je­śli dłuż­nik bi­blio­te­ki nie od­da książ­ki, nie spła­ci na­leż­no­ści lub nie skon­tak­tu­je się z fir­mą win­dy­ka­cyj­ną, mo­że się spo­dzie­wać te­le­fo­nu od jej pra­cow­ni­ków.

Za­py­ta­ją, dla­cze­go czy­tel­nik uni­ka wi­zy­ty w bi­blio­te­ce i roz­mo­wy na te­mat długów. Je­śli bę­dzie trze­ba, za­pro­po­nu­ją też do­god­ne wa­run­ki spła­ty za­dłu­że­nia (np. raty).

– W więk­szo­ści przy­pad­ków na tym punk­cie koń­czy się  win­dy­ka­cja, bo udaje nam się dojść do porozumienia – mó­wi Alek­san­dra Mer­ta.

Je­śli jed­nak te­le­fon nie po­mo­że, fir­ma win­dy­ka­cyj­na kon­sul­tu­je się z bi­blio­te­ką i wspól­nie de­cy­du­ją, czy spra­wa ma tra­fić do są­du. Je­śli po­sta­no­wią, że tak, do kwo­ty, któ­rą dłuż­nik jest wi­nien, mo­gą dojść do­dat­ko­wo kosz­ty są­do­we.  – Ma­my na­dzie­ję, że nie trze­ba bę­dzie się­gać po tak dra­stycz­ne środ­ki – mó­wią przed­sta­wi­cie­le fir­my.

Postrach bibliofilów

Z fir­ma­mi win­dy­ka­cyj­ny­mi współ­pra­cu­ją też in­ne sto­łecz­ne bi­blio­te­ki, m.in. te w Ur­su­sie, Wi­la­no­wie, we Wło­chach, na Woli czy Ocho­cie. Za nie­od­da­nie książ­ki moż­na tra­fić na­wet do Kra­jo­we­go Re­je­stru Dłu­gów, co unie­moż­li­wia wzię­cie kre­dy­tu, po­życz­ki czy na­wet te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go w abo­na­men­cie. Czy bi­blio­te­ki wi­dzą po­pra­wę?

– Zde­cy­do­wa­nie tak – mó­wi dy­rek­tor bi­blio­te­ki we Wło­chach Ka­ta­rzy­na Wi­no­grodz­ka. – Pod­czas  pierw­szej na­szej win­dy­ka­cji, w roku 2010,  uda­ło nam się od­zy­skać książ­ki i na­leż­no­ści od po­ło­wy nie­rze­tel­nych czy­tel­ni­ków.

Oka­zu­je się rów­nież, że win­dy­ka­tor dzia­ła też wy­cho­waw­czo. Pod­czas pierw­szej ak­cji bi­blio­te­ka we Wło­chach mu­sia­ła prze­ka­zać da­ne 148 dłuż­ni­ków, pod­czas dru­giej – 48.  Trze­cia i ostat­nia win­dy­ka­cja ob­ję­ła już tyl­ko 43 oso­by.