Rada gminy może (ale nie musi) przewidzieć udzielanie bonifikat przy sprzedaży lokali komunalnych najemcom. Jeżeli jednak zdecyduje się na ich wprowadzenie, to podjęta w tym zakresie uchwała musi określać konkretne i przejrzyste warunki udzielenia ulg. Mogą to być zarówno wymogi przedmiotowe, jak i podmiotowe. Te ostatnie mogą być kształtowane poprzez wskazanie określonej grupy podmiotów, którym bonifikata będzie przysługiwała, jak i poprzez wskazanie kręgu osób, którym nie będzie się należała.
Jednakowe kryteria
Rada gminy, która zdecyduje się na udzielanie ulg w cenie sprzedaży komunalnych lokali, musi w uchwale określić warunki udzielania bonifikat i wysokości stawek procentowych. Są to elementy, które muszą być uregulowane w tym akcie (por. rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody lubelskiego z 23 lipca 2014 r., znak: PN-II. 4131.272.2014).
Rada gminy, ustalając te kwestie, musi dbać, by nie naruszyć przy tym określonych standardów (w tym konstytucyjnych), w szczególności zasady równości i sprawiedliwości.
Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lutego 2015 r. (sygn. akt IV CSK 265/14) zauważył, że przewidziana w art. 68 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: ugn) możliwość udzielenia przez gminę bonifikaty od ceny komunalnego mieszkania jest odstępstwem od zasady sprzedaży lokali gminnych za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej.
Ten przywilej ma na celu ułatwienie zakupu lokum przez dotychczasowego najemcę, dla którego jest ono centrum życiowym, w którym najemca i członkowie jego rodziny realizują potrzeby mieszkaniowe. Udzielenie najemcy bonifikaty – jak zauważył dalej SN – jest istotnym uprawnieniem finansowym nabywcy lokalu uzyskiwanym kosztem środków publicznych. Dlatego uchwały rad gmin zawierające zasady udzielania obniżek powinny wprowadzać wyraźne i jednakowe dla wszystkich kryteria przesądzające, że ulgi udzielane będą w odniesieniu do wskazanych nieruchomości w określonej wysokości, uzależnionej od ustalonych warunków.
