Gdzie może trafić ofiara karnawałowego szaleństwa

Do izby wytrzeźwień mogą być odprowadzone osoby w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy. Do tych instytucji mogą trafić również osoby znajdujące się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu (np. nieprzytomne albo śpiące zimą na przystankach autobusowych czy ławkach). Również jeżeli ich zachowanie zagraża życiu lub zdrowiu innych, będą to przede wszystkim osoby dowiezione do izby z domu na prośbę rodziny.

Trzeba zaznaczyć, że doprowadzonym do izby wytrzeźwień, a w razie jej braku do jednostki policji, nie przysługują uprawnienia przewidziane w kodeksie postępowania karnego dla osoby zatrzymanej. W szczególności nie istnieje obowiązek powiadamiania osób najbliższych o miejscu pobytu „zatrzymanego” oraz odpowiedniego dokumentowania przyczyn i czasu dokonanego zatrzymania (por. [b]uchwała Sądu Najwyższego z 12 lutego 1992 r., sygn. I KZP 43/91[/b]). Doprowadzony do izby wytrzeźwień może natomiast złożyć zażalenie do sądu, domagając się zbadania zasadności i legalności doprowadzenia.

Doprowadzaniem zajmują się głównie patrole straży miejskiej.

[srodtytul]Ograniczone środki przymusu[/srodtytul]

Wobec osób przyjętych do izb wytrzeźwień może być stosowany przymus bezpośredni. Oczywiście jedynie w sytuacjach, w których ich zachowanie stanowi zagrożenie dla zdrowia lub życia własnego albo innych. Przymus może być również zastosowany w stosunku do tych, którzy niszczą przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu. O zastosowaniu lub zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer po konsultacji z kierownikiem zmiany lub innym pracownikiem wyznaczonym przez dyrektora izby.

Środki przymusu bezpośredniego, które mogą być stosowane, to przytrzymanie (krótkotrwałe unieruchomienie z użyciem siły fizycznej) oraz unieruchomienie. To ostatnie może nastąpić przez nałożenie kaftana bezpieczeństwa, przypięcie pasami do łóżka czy związanie delikwenta prześcieradłami. Unieruchomienie można stosować tylko do czasu ustania przyczyny jego zastosowania. Przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z 4 lutego 2004 r. precyzują, że unieruchomienie nie może trwać dłużej niż cztery godziny. W razie potrzeby może zostać przedłużone na kolejne sześciogodzinne okresy. Nie może jednak trwać dłużej niż 24 godziny. Stan fizyczny osoby unieruchomionej należy kontrolować nie rzadziej niż co 15 minut. Nie rzadziej niż co cztery godziny należy takiej osobie umożliwić zaspokojenie potrzeb fizjologicznych i higienicznych.

[srodtytul]Zapłata natychmiast lub w ciągu siedmiu dni[/srodtytul]

O zwolnieniu z izby decyduje jej dyrektor lub upoważniony pracownik. Podstawą zwolnienia jest badanie zawartości alkoholu w organizmie zwalnianego. Jeżeli ten odmawia poddania się badaniu, zwolnienie następuje na podstawie opinii lekarza lub felczera.

Pobyt w tej instytucji jest płatny. Izba wytrzeźwień jest uprawniona do pokrycia kosztów pobytu z zatrzymanych do depozytu pieniędzy doprowadzanego. Przysługuje jej również ustawowe prawo zastawu na innych przedmiotach zatrzymanych w depozycie w celu zabezpieczenia tych należności. W takiej sytuacji sporządzany jest protokół, a zatrzymane rzeczy wpisuje się do księgi zastawów. Zatrzymane przedmioty zwraca się po uiszczeniu należności. Jeżeli osoba zwalniana nie ma środków na opłacenie rachunku za pobyt, powinna to uczynić w ciągu siedmiu dni. Nieuiszczone opłaty podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

[b]Podstawa prawna:[/b]

– [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=185407]ustawa z 26 października 1982 r.o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 70, poz. 473 ze zm.)[/link]