Uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 października 2011 r., sygn. akt III CZP 25/11, udzielając odpowiedzi na pytanie prawne pierwszego prezesa Sądu Najwyższego: „Czy umieszczenie osadzonego w celi o powierzchni mniejszej niż 3 mkw. na jedną osobę narusza dobra osobiste i czy przesłanką zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 448 k.c., jest w takim wypadku tylko bezprawność, czy także wina?", przesądzono, że „umieszczenie osoby pozbawionej wolności w celi o powierzchni mniejszej niż 3 mkw. na jednego osadzonego może być wystarczającą przesłanką stwierdzenia naruszenia jej dóbr osobistych. Odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 448 k.c. za krzywdę wyrządzoną tym naruszeniem nie zależy od winy"(orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl). Co godne podkreślenia, w sentencji uchwały użyto sformułowania „może stanowić", a nie np. „stanowi". Rozstrzygnięcie to wielokrotnie powoływały sądy powszechne i SN.