Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Życie to infekcja
Zebrane wiersze Małgorzaty Lebdy wydane w tomie „Sprawy ziemi" (składają się na nie trzy wcześniejsze tomiki) są zapisem myśli pojawiających się podczas kontaktu z przyrodą. Bohaterka tej poezji stale ćwiczy się w uważności na to, co przychodzi do nas od strony natury. Pokazuje tym samym, że jesteśmy wspólnotą, z tym że podzieloną na różne ciała i organizmy. Poetka upomina się o braci mniejszych, mówi w imieniu zwierząt, pszczół, wszelkiego istnienia, którego życie i cierpienie nie znajduje świadectwa w mowie.
„Sprawy ziemi", Małgorzata Lebda, wyd. WBPiCAK, Poznań
Laureatka nagrody literackiej Gdynia z 2018 roku pokazuje nam, jak krystalizują się myśli na wolnym powietrzu i człowiek pozbyć się może kolejnych cywilizacyjnych osadów, jeśli tylko fizycznie otworzy się na świat i w skupieniu będzie przebywać w naturze. Konsekwencją tego jest stosunek do śmierci – w tym poetyckim świecie jest na stałe zadomowiona i ma się dobrze.
Świat sacrum tych wierszy jest przeciwstawnością religijności małej wsi, która często zanurzona jest w plemienności i uobecnia się w rytuałach. Tymczasem w poezji Małgorzaty Lebdy obrzęd jawi się często jako bezrefleksyjny gest, a ofiara, choć zawsze jest słuszna, to nigdy nie przestaje być opresyjna. Zabobon miesza się tu z fascynacją, sprawianie zwierząt z rodzącym się podnieceniem. Dla życia poświęca się tu życie – krew to w końcu urodzaj, mięso to nasza codzienna hostia. Natomiast rezonujący w dorastającym ciele erotyzm znajduje ujście w micie. Oczywiście do czasu, zanim nie rozbije się w końcu o teraźniejszość.
