Nic i Jules. Dwie „mamy" wychowujące Joni i Lasera. Szczęśliwa amerykańska rodzinka, może ciut nietypowa, bo bez taty, ale przecież i tak wszystko jest, jak głosi tytuł filmu Lisy Cholodenko, w porządku. Przynajmniej do momentu, w którym dorastające rodzeństwo nie zaczyna mędrkować na temat tego, jak przyszło na świat w związku dwóch kobiet i dopóki nie odnajduje biologicznego ojca. Pojawienie się dawcy spermy burzy nieco spokój rodziny („matki" zachodzą w głowę, dlaczego ich dzieciom brakuje ojca, a jedna z nich w końcu ląduje w łóżku z przystojnym mężczyzną), ale i tak wszystko kończy się happy endem. Jak to w filmie, ale... czy w podobny sposób nie patrzą na świat walczący o prawa gejów i lesbijek lobbyści, postępowi (a zarazem poprawni) politycy, a także usłużni celebryci i autorytety medialne, którzy gardłują za zezwoleniem parom homoseksualnym na adopcję dzieci?

Relikt przeszłości

Chciałabym, żeby pary homoseksualne mogły w Polsce adoptować dzieci. Lepsza dla dziecka jest adopcja przez pary homoseksualne niż wychowywanie przez patologiczne rodziny lub wynoszenie dzieci na śmietnik. Czy Elton John ze swoim partnerem zrobi krzywdę dziecku? Nie. Najważniejsza jest miłość do dziecka. Niejednemu dziecku będzie lepiej w rodzinie homoseksualnej niż w bożym związku kobiety i mężczyzny, gdzie mąż i żona są alkoholikami i biją dziecko lub zabijają"– wyznaje w rozmowie z Onet.pl Maria Czubaszek, satyryk.