Jako doradca bierze udział w strajku w Stoczni Gdańskiej.

Uczestniczy w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Wszedł w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą tzw. szóstki, czyli kierownictwa „Solidarności” do rozmów przy Okrągłym Stole, w których bierze udział.

W wyborach parlamentarnych zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej. W sierpniu 1989 roku wspomagał Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością” a ZSL i SD.

Był wraz z bratem jednym z architektów zwycięstwa Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich.

Kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął drugie miejsce, przegrywając z Marianem Krzaklewskim.

Zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy nadzorującego pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

W wyborach parlamentarnych zdobył mandat posła na Sejm I kadencji z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego.

Został wybrany przez Sejm na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Jako prezes był dobrze oceniany. Chwalono go jako sprawnego organizatora. Wielu jego ówczesnych współpracowników z NIK, takich jak Elżbieta Kruk, Aleksander Szczygło i Władysław Stasiak, później blisko współpracowało z nim jako prezydentem.

Był kandydatem na urząd prezydenta Polski w wyborach w 1995 r. Zrezygnował jeszcze przed pierwszą turą 30 października, zgłaszając gotowość poparcia każdego, kto – jego zdaniem – miał szansę pokonać Lecha Wałęsę (wymienił wówczas Hannę Gronkiewicz-Waltz, Jana Olszewskiego, a także Jacka Kuronia).Sześcioletniej kadencji prezesa NIK nie ukończył, gdyż w 1995 uchwałami Sejmu (z 26 maja) i Senatu (z 8 czerwca) został odwołany z tego urzędu.

W latach 1996 – 1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Został powołany na stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka. Szybko stał się jednym z najpopularniejszych członków rządu, drugim najpopularniejszym politykiem polskim po prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim. Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce liberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego. Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią.

Stanął na czele Prawa i Sprawiedliwości, nowej (współtworzonej z bratem) partii prawicowej, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum, jego współpracowników z NIK i Ministerstwa Sprawiedliwości oraz niektórych secesjonistów z Akcji Wyborczej Solidarność. Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji w okręgu gdańskim.

Został prezydentem Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych oraz przywrócenia ładu i porządku. Bardzo mocno zaangażował się w upamiętnienie bohaterów walczących w powstaniu warszawskim.

Otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego powstałe z jego inicjatywy.

Po otrzymaniu 54,04 proc. głosów wygrał wybory prezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiej turze. Mimo że jeszcze dwa tygodnie wcześniej większość sondaży dawała mu niewielkie szanse na zwycięstwo.

Lech Kaczyński odznaczył Orderem Orła Białego Annę Walentynowicz i Andrzeja Gwiazdę, legendy „Solidarności”. W trakcie swojej kadencji nadał odznaczenia państwowe wielu zapomnianym bohaterom „Solidarności”, podziemia antykomunistycznego, innym uczestnikom walk o niepodległość i wolność Polski.

W 1945 roku w Pawłokomie Polacy wymordowali ukraińską ludność wioski w odwecie za wcześniejszy mord na Polakach. W 2006 roku odbyły się uroczystości upamiętniające te ofiary. Uczestniczyli w nich prezydenci Polski i Ukrainy Lech Kaczyński i Wiktor Juszczenko, którzy wygłosili przemówienia o przebaczeniu i współpracy pomiędzy swoimi narodami.

Prezydent Kaczyński powitał w Polsce papieża Benedykta XVI. W Pałacu Prezydenckim doszło do prywatnego spotkania papieża z rodziną prezydenta.

Desygnował na stanowisko prezesa Rady Ministrów swojego brata Jarosława Kaczyńskiego, lidera Prawa i Sprawiedliwości, największego ugrupowania w Sejmie.

Prezydent gościł w Polsce kanclerz RFN Angelę Merkel. Rozmowy dotyczyły kwestii traktatu konstytucyjnego dla Unii Europejskiej.

Na szczycie energetycznym w Krakowie Lech Kaczyński podejmował prezydentów Ukrainy, Litwy, Azerbejdżanu i Gruzji oraz wysłannika prezydenta Kazachstanu. Prezydenci zadeklarowali współpracę w dziedzinie energetyki.

Z wizytą do Polski przybył prezydent Stanów Zjednoczonych George W. Bush. Spotkał się z prezydentem Kaczyńskim w jego rezydencji na Helu.

Podczas szczytu Rady Europejskiej w Brukseli, reprezentując rząd, zgłaszał postulaty w sprawie systemu głosowania w RE w ramach negocjowania treści przyszłego traktatu lizbońskiego. Udało się m.in. wynegocjować utrzymanie „systemu nicejskiego” do 2014 r.

Desygnował na premiera Donalda Tuska, lidera Platformy Obywatelskiej, która zwyciężyła w październikowych przyspieszonych wyborach parlamentarnych.

Podczas wojny w Osetii Południowej wraz z prezydentami Ukrainy, Litwy, Estonii i premierem Łotwy pojawił się na wiecu politycznym w Tbilisi, udzielając poparcia prezydentowi Gruzji Micheilowi Saakaszwilemu. – Po raz pierwszy od dłuższego czasu nasi sąsiedzi pokazali twarz, którą znamy od setek lat. Ci sąsiedzi uważają, że narody wokół nich powinny im podlegać. My mówimy „nie” – mówił na wiecu.

– Już to mówiłem i jeszcze będę powtarzał. To nie Polska powinna odrabiać lekcję pokory. Nie mamy do tego żadnego powodu. Powód mają inni. Powód mają ci, którzy do tej wojny doprowadzili – stwierdził podczas uroczystości upamiętniających 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej na Westerplatte.

Prezydent ratyfikował traktat lizboński. Tak jak zapowiadał, zrobił to dopiero po tym, gdy traktat w referendum przyjęli Irlandczycy.

—opracował js