[b]Jak pani poznała Lecha Kaczyńskiego?[/b]

[b]Elżbieta Kruk:[/b] Pracowałam w Kancelarii Prezydenta Wałęsy, w BBN dla Jacka Merkla. Poznałam Lecha Kaczyńskiego w momencie, gdy zastąpił Jacka. Był to dość nerwowy czas w BBN, bo zmiana szefa nastąpiła w sposób gwałtowny. Nasze pierwsze spotkanie z Lechem Kaczyńskim było więc oschłe i wcale nie zapowiadało długich lat współpracy i przyjaźni. Ale okazało się, że złe dobrego początki.

[b]Pani towarzyszyła Lechowi Kaczyńskiemu w niemal wszystkich miejscach, w których później pracował.[/b]

Po BBN byłam jego asystentką w NIK, szefową jego gabinetu politycznego w Ministerstwie Sprawiedliwości, a w 2001 roku zostałam posłem PiS. Przez chwilę, nim został prezydentem Warszawy, Lech Kaczyński też był posłem.

[b]Kiedy uświadomiła sobie pani, że to jest także przyjaźń, a nie tylko współpraca?[/b]

Już w BBN, dzisiaj tak to wspominam. Lech Kaczyński jest człowiekiem bardzo ciepłym, sympatycznym... Boże, był.

Wyznawaliśmy te same wartości. Szybko się okazało, że bardzo dobrze nam się współpracuje, coraz lepiej. I kiedy odeszliśmy z BBN, nie wiedziałam czy będę jeszcze kiedyś z nim pracować. Skontaktował się ze mną, kiedy został prezesem NIK, i ściągnął mnie tam.

Można powiedzieć, że to w NIK rzeczywiście narodziła się ta nasza przyjaźń. Marylkę Kaczyńską znałam już wcześniej, ale wtedy razem z Olkiem Szczygło bywaliśmy na kolacjach u państwa Kaczyńskich. Wówczas ten nasz związek stał się przyjacielski, rodzinny...

[b]Te wspólne kolacje zaczęły się więc już w pierwszej połowie lat 90.?[/b]

Tak, w czasach NIK. Był czarującym gospodarzem, podobnie jak Marylka. Przy okazji tych kolacji prowadziliśmy długie nocne rozmowy. Marylka towarzyszyła nam przez jakiś czas, potem odchodziła, krzycząc na nas, byśmy za długo nie siedzieli. Na drugi dzień krzyczała na nas, że oczywiście siedzieliśmy zbyt długo. Ale zakończyć z Lechem rozmowy, wspomnienia było trudno. Chciało się tam siedzieć i rozmawiać z nim bez końca.

[b]Wie pani, jakie były ulubione potrawy Lecha Kaczyńskiego? Często przecież jadaliście razem posiłki, nie tylko te bardzo prywatne kolacje.[/b]

Poza tymi prywatnymi spotkaniami uczestniczyłam też w wielu oficjalnych, związanych z naszą pracą. Ale nie mogę sobie w tej chwili uświadomić, co najbardziej lubił jeść....

Przypomniało mi się coś.

[b]

Co?[/b]

Marzeniem Lecha Kaczyńskiego było zostać wegetarianinem. To mu się nigdy nie udało, ale unikał jedzenia mięsa z młodych zwierząt.

[b]

Czy w trakcie tych kolacji zdarzało się prezydentowi powiedzieć do żony: „świetne jedzenie przygotowałaś”? Albo wręcz przeciwnie: „ta potrawa to ci nie wyszła”?[/b]

Nie, takiej sytuacji nie pamiętam, choć oni czasem się ze sobą rozczulająco przekomarzali.

[b]Gdy został prezydentem, jak się czuł w tej roli?[/b]

Dla mnie najbardziej przykre było to, że w debacie publicznej opisywano go zupełnie nieprawdziwie. Zmagał się z kompletnym niezrozumieniem jego intencji, wartości, które wyznawał, i celu, którym była Polska. Dzisiaj już wszyscy to dostrzegamy. Było to tym trudniejsze, że wcześniej – jako minister sprawiedliwości, jako prezes NIK – był przez opinię publiczną rozumiany. Jako minister sprawiedliwości stał się jednym z najpopularniejszych polityków. Nie był przygotowany na to, jak przyjęto sposób sprawowania przez niego prezydentury. Tak zwyczajnie, po ludzku, trudno mu było się pogodzić z tym wielkim niezrozumieniem.

[b]Reagował smutkiem, złością, rozgoryczeniem?[/b]

Wszystkie te emocje, w zależności od sprawy i sytuacji, się pojawiały. Weźmy choćby sprawę Gruzji. Dzisiaj chyba niemal wszyscy doceniają i rozumieją jego postawę – gdy usłyszeli wypowiedzi prezydenta Saakaszwilego, gdy się dowiedzieli, że Lech Kaczyński jest dla Gruzinów bohaterem. A proszę sobie przypomnieć, jakie słowa padały.

[b]Pamięta pani, gdy prezydent tak naprawdę się zezłościł na jakiś medialny komentarz?[/b]

Najbardziej złościł się na medialne komentarze o Jarosławie Kaczyńskim. To go bardziej dotykało niż komentarze pod jego adresem.

[b]Wrócę do mojego wcześniejszego pytania: jakim szefem był Lech Kaczyński?[/b]

Był szefem wielowymiarowym. Często pracował w trudnych warunkach, więc oczywiste, że się i rozzłościł, i nakrzyczał. Czasem współpracownikom „udawało się” go niestety zdenerwować.

[b]Pani też?[/b]

Tak. Ale nie zmieniało to wzajemnych relacji, przechodziliśmy nad tym wszyscy do porządku dziennego. Z Lechem Kaczyńskim współpracowało się specyficznie.

[b]Specyficznie?[/b]

Wszędzie, gdzie pracował, stwarzał relacje ciepłe i bliskie. Znał nasze rodziny. Znał moją mamę. Często pytał, jak z jej zdrowiem. Pamiętał o naszych osobistych sprawach.

[b]W czym to się przejawiało?[/b]