Kazimierz Orłoś, siostrzeniec Józefa i Stanisława Mackiewiczów, jest człowiekiem zasad. Tylko dlatego czekaliśmy pięć lat, nim upubliczni arcyciekawe listy, jakie do jego matki – Seweryny z Mackiewiczów Orłosiowej – do Warszawy pisali z Monachium przez trzydzieści lat Józef Mackiewicz i jego żona Barbara Toporska, zwana w rodzinie ciotką Barbarą.

O listach tych Orłoś (podobnie jak jego wujowie), znakomity pisarz, autor m.in. „Cudownej meliny", „Pustyni Gobi", „Niebieskiego szklarza", opowiedział we wrześniu 2006 roku na Zamku w szwajcarskim Rapperswilu, gdzie tamtejsze Muzeum Polskie zorganizowało konferencję poświęconą życiu i twórczości autora „Drogi donikąd" i jego towarzyszki życiowej, też powieściopisarki („Siostry"), jak również poetki i malarki.

Było to wystąpienie pełne emocji, nieskrywanych wzruszeń, ukazujące prywatną sferę życia obojga pisarzy, jak również relacje tyczące innych członków tej rodziny, ze Stanisławem Catem-Mackiewiczem na czele. Pięć lat później mam oto przed sobą książkę z tymi materiałami „Zmagania z historią. Życie i twórczość Józefa Mackiewicza i Barbary Toporskiej". A w niej wystąpienie Kazimierza Orłosia – „Józef Mackiewicz w świetle listów rodzinnych".

Listy te dowodzą, jak silnymi ludźmi byli Barbara Toporska i Józef Mackiewicz. Jak nie poddawali się zwątpieniu, jak dzielnie znosili zarówno niedostatek materialny, jak i potęgujące się wraz z wiekiem choroby (u Barbary w latach 60. wykryto nowotwór, co doprowadziło do amputacji piersi w 1978 r., Józef miał „arteriosklerozę ze wszystkimi pochodnymi, a więc nadciśnienie, zagrożenie oczu, niepokoje, depresje; do tego od czasu do czasu podagra i bóle ischiasowe"). Dopóki to było możliwe, nie opuszczał ich humor.