Media, szczególnie stołeczne, przez parę tygodni gorączkowały się grupą squattersów zajmujących bezprawnie od 2004 roku pustostany przy ulicy Elbląskiej w Warszawie, a ostatnio okupujących w centrum budynek po dawnej przychodni. W obronę dzikich lokatorów zaangażowały się wysokonakładowe media, do rozwiązania sprawy zostali oddelegowani wiceprezydenci Warszawy i wszystko wskazuje na to, że ów „palący problem społeczny" zostanie w końcu rozwiązany w sposób kompromisowy. Władze stolicy zaproponują nową siedzibą „kolektywowi" z przychodni, który przeniesie się do niej, oczywiście pod warunkiem, że jego członkowie łaskawie zaakceptują warunki i lokalizację.

Kiedy czytałem relacje z kolejnych etapów negocjacji ze squattersami, przypomniała mi się historia kupców z placu Defilad, których te same władze Warszawy potraktowały zupełnie inaczej. Właścicieli sklepików miasto siłą wywlekło z blaszanej hali w centrum stolicy.

I bardzo słusznie. Mimo całej mojej sympatii do drobnego krajowego biznesu i ogromnej nieufności, na jaką zapracowała sobie obecna prezydent stolicy, w tej akurat sprawie racja była po jej stronie.

Mimo tego wspomnienia, szczerze mówiąc nie miałem wielkiej nadziei, że Hanna Gronkiewicz-Waltz okaże się nową Margaret Thatcher (w końcu ta pierwsza rozpędzała sklepikarzy, czego ta druga – córka sklepikarza – pewnie by nie uczyniła). Nie marzyłem, że stanie się warszawskim Rudolfem Giulianim (który skutecznie nauczył Nowy Jork szacunku dla prawa).