Jesienią 2010 roku barwny korowód ośmiu przebranych za Madonny kobiet w towarzystwie kilkudziesięciu innych osób wniósł do kościoła Chrystusa Króla na warszawskim Targówku oprawioną ozdobnie wielką fotografię zebranych w Parku Rzeźby mieszkańców. Uroczystość miała przypieczętować działalność artystyczno-społeczną prowadzoną od lat przez Pawła Althamera. Zdjęcie przyjęte wówczas przez miejscowego proboszcza do dziś wisi w przedsionku kościoła.

„Taki święty obraz, rajska scena z mieszkańcami Bródna. Marzyło mi się, żeby mogli się oglądać, wchodząc do świątyni" – komentował artysta. W podobnym duchu odpowiadał proboszcz, który wśród setek mieszkańców pozował do zdjęcia i zaprosił artystów do odwiedzenia świątyni.

Sytuacja ta dość dobrze ilustruje styk sztuki nowoczesnej i sacrum, kiedy to artyści badają granicę tego, co religijne, a Kościół nie stosuje jednoznacznych barier,  by sferę sakralną chronić. Czy zatem sfera sacrum jest indywidualnym wyborem każdego człowieka i nie ma potrzeby wyznaczania jej granic? Przyjęcie takiego stanowiska w przypadku sztuki prowadzi do jej głębokiego kryzysu i niemożności odnalezienia w niej duchowej prawdy o wielkości człowieka.