Regularnie wygrywa wybory do Parlamentu Europejskiego i obsadza najważniejsze funkcje w strukturach Unii Europejskiej. Ale nie chodzi tu tylko o instytucje unijne – od roku 2005 przywódcą największego i najsilniejszego państwa UE jest bądź co bądź polityk ugrupowania chrześcijańsko-demokratycznego, który ma wielu sojuszników u steru władzy w innych krajach (także w Polsce).

CDU Angeli Merkel, wbrew swojej nazwie, nie jest jednak – zarówno w skali Niemiec, jak i w skali całej Unii – narzędziem ewangelizacji przestrzeni publicznej. Owszem, trudno niemiecką chadecję uznać za czynnik sprawczy lewicowo-liberalnych, zrywających z chrześcijaństwem, przemian kulturowych, ale jednocześnie wobec takich zjawisk jak instytucjonalizacja homoseksualnych „związków partnerskich" pozostaje ona bierna.

Być może CDU pójdzie w ślady jednej z belgijskich formacji chadeckich, która przemianowała się z Partii Społeczno-Chrześcijańskiej na Centrum Demokratyczno-Humanistyczne. Bo przecież chrześcijaństwo ze swoimi standardami moralnymi jest „wykluczające", a humanizm w swojej dzisiejszej ponowoczesnej wersji unika „dyskryminującego" rozróżniania dobra i zła. Odrzucanie przez ugrupowania chadeckie społecznego nauczania Kościoła wydaje się tendencją naturalną. Skoro nie da się zbudować raju na ziemi – co udowodnił krach realnego komunizmu – to i trudno wdrożyć rozwiązania, które stanowiłyby polityczny przekład przekazu ewangelicznego. Wiara w Boga i miłość bliźniego to jednak dary Bożej łaski, a nie rezultaty skutecznej inżynierii społecznej i wpływu ustawodawstwa na ludzką duszę.