Aborcja jak kromka chleba

Feministyczny marsz przez instytucje rozpoczął się już dawno temu, jednak z roku na rok przybiera na intensywności. Unia Europejska czy organizacje międzynarodowe takie jak ONZ już od dawna stanowią dla feministek przyczółek wykorzystywany do forsowania ich ideologicznych celów poprzez wywieranie politycznej presji na poszczególne państwa. Ich strategia działania, nazywana przez nie same taktyką bumerangu, zakłada, że dla osiągnięcia feministycznych dążeń należy się skupić na organizacjach międzynarodowych – ni mniej, ni więcej tylko po to, by pominąwszy początkowo krajowego prawodawcę, wywrzeć na nim presję z pozycji międzynarodowych i uniknąć konfrontacji z opinią społeczną demokratycznych społeczeństw.

Tym samym uzurpujące sobie pozycję reprezentantek kobiecych interesów działaczki feministyczne okazują się w istocie dobrze zorganizowaną grupą forsującą radykalne ideologiczne programy za pomocą nacisku biurokratycznych struktur międzynarodowych oraz emocjonalnego szantażu mediów, które udało im się skolonizować dzięki finansowemu wsparciu wielu podmiotów biznesowych.

Strategia ta realizowana jest obecnie na forum ONZ, gdzie zapadać będą w najbliższym czasie decyzje dotyczące tzw. celów w ramach zrównoważonego rozwoju (Sustainable Development Goals – SDG). Podobnie jak obowiązujące dotychczas Milenijne Cele Rozwoju, wytyczać mają one strategię i kierunek działań ONZ oraz jego państw członkowskich na przyszłe 15 lat. Aby te polityczne dyrektywy nie pozostały jedynie papierowym frazesem, stopień ich realizacji w poszczególnych państwach członkowskich będzie mierzony za pomocą odpowiednich wskaźników przez wybrane do tego struktury ONZ.

Cele zrównoważone?

Na pierwszy rzut oka SDG kojarzą się z ekologią, z dbałością o będącą naszym wspólnym dobrem ziemię i wszystkich zamieszkujących ją ludzi. To sympatyczne skojarzenie jest niezwykle istotne, pozwala bowiem ukryć wiele elementów tej agendy, które budzić mogą głęboką konsternację. Szczególne wątpliwości rodzi obecność wśród tych celów forsowanego przez aborcyjne lobbies pojęcia tzw. praw reprodukcyjnych i seksualnych, będącego w istocie wytrychem służącym upowszechnianiu aborcji i najbardziej deprawatorskich postaci edukacji seksualnej.

Pojęcie „zdrowia oraz praw reprodukcyjnych i seksualnych" (sexual and reproductive health and rights – SRHR) wraz z postulatem ich upowszechniania stanowi centralny element projektu feministycznego. Bardzo szybko bowiem po uzyskaniu przez kobiety praw politycznych i realizacji innych postulatów sufrażystek w centrum ideologii feministycznej pojawiła się problematyka etyki seksualnej, a konkretnie walka z wszelkiego rodzaju ograniczeniami w tej mierze. Dlatego rozwój feminizmu ściśle splatał się z postępami rewolucji seksualnej. Proces ten wiązał się z kulturowym separowaniem ludzkiej seksualności od prokreacji, przy ukazywaniu tej pierwszej jako narzędzia wyzwolenia się kobiet spod seksistowskiego ucisku, a tej drugiej jako podstawowej przyczyny upośledzenia społecznego kobiet. To ten rozdział właśnie ukształtował współczesną kulturę i obyczajowość w naszym kręgu cywilizacyjnym.

Procesom tym towarzyszy pojawianie się w oficjalnych dokumentach ONZ pod koniec lat 60. XX wieku sformułowań mówiących o prawie rodziców do decydowania o liczbie potomstwa. Z czasem sformułowanie to przestano odnosić do „rodziców" jako zbytnio kojarzących się z rodziną będącą dla feministek symbolem strukturalnej opresji. Konstrukcje mówiące o prawie do decydowania o liczbie potomstwa stopniowo zaczęły się pojawiać w dokumentach dotyczących zdrowia, równouprawnienia kobiet i mężczyzn, edukacji i informacji (szczególnie w stosunku do dzieci i młodzieży). W dokumentach omawiających problemy ludnościowe język ten zaczął być stosowany do maskowania postulatów odgórnej kontroli populacji.

Więcej aborterów w interiorze!

Te semantyczne zabiegi towarzyszyły inspirowanym równocześnie przemianom w sposobie postrzegania ludzkiej płciowości i związanej z nią obyczajowości. Utrwalały one wpływy ideologii feministycznej w strukturach międzynarodowych, prowadząc do zmian w języku dokumentów międzynarodowych, a w dalszej kolejności, w sferze normatywnej. Prawo do swobodnego dysponowania własnym ciałem uznano za przejaw wolności i prawo człowieka. Kamieniem milowym dla koncepcji „praw reprodukcyjnych i seksualnych" była Międzynarodowa Konferencja ONZ dotycząca ludności i rozwoju w Kairze (1994). To właśnie podczas niej użyto po raz pierwszy oficjalnie terminów „zdrowie reprodukcyjne i seksualne" oraz „prawa reprodukcyjne".

Chociaż więc sformułowania te były i są programowo enigmatyczne i nieprecyzyjne, to biurokratyczne struktury międzynarodowej administracji postarały się, by weszły one na stałe do międzynarodowego dyskursu prawnego. W Kairze jednak nie wszystko poszło po myśli feministycznego lobby. Próby włączenia do zakresu pojęcia SRHR tzw. prawa do aborcji zostały udaremnione dzięki stanowczej postawie szeregu członków ONZ. Ostateczną konkluzją konferencji kairskiej było jednoznaczne stwierdzenie, że aborcja nie może być uznana za jedną z metod planowania rodziny i w żadnym wypadku nie może być postrzegana jako prawo podmiotowe. Ten stan rzeczy nie mógł satysfakcjonować feministycznego lobby w strukturach oenzetowskiej biurokracji.

Trwające obecnie na forum ONZ obrady dotyczące SDG wykorzystywane są przez aborcyjne lobby do zrewidowania obowiązującego w gronie państw członkowskich ONZ konsensusu w kwestii sposobu rozumienia praw reprodukcyjnych. Lobbystki wykorzystują w tym celu jedno ze sformułowań dokumentu podsumowującego konferencję kairską: przyjmując do wiadomości legalizację aborcji w niektórych krajach, podkreślono tam konieczność uczynienia jej możliwie bezpieczną. To sformułowanie, które trudno uznać za afirmację aborcji, posłużyło za przyczynek do forsowania tezy o istnieniu rzekomego „prawa do bezpiecznej aborcji".

Posługując się tym związkiem frazeologicznym, usiłuje się doprowadzić do maksymalnego upowszechnienia aborcji. Światowa Organizacja Zdrowia, ta sama, która zaleca masturbację kilkuletnich dzieci w ramach edukacji seksualnej, zaproponowała trzy lata temu, by jako wskaźnik pozwalający mierzyć poziom „bezpieczeństwa" aborcji potraktować m.in. liczbę wykwalifikowanych aborterów oraz dostępność na określonym obszarze placówek, w których kobieta może być poddana procedurze aborcyjnej. W tegorocznym „poradniku" WHO, opublikowanym pod koniec lipca, czytamy natomiast, że należy upowszechniać „bezpieczne" metody usuwania ciąży takie jak aborcja farmakologiczna i pozwalać na przeprowadzanie tych ryzykownych procedur samodzielnie w domu. WHO zaleca również, by aborcję metodą próżniową – czyli poprzez wyssanie dziecka z macicy kobiety – na wczesnym etapie ciąży przeprowadzali nie tylko ginekolodzy, ale też lekarze rodzinni, położne, pielęgniarki czy osoby zajmujące się „medycyną alternatywną". I pomyśleć tylko, że niedawno jeszcze promowano legalizację aborcji poprzez epatowanie obrazem znachorki z drutem w ręku!

Cel tych wszystkich zaleceń, standardów, rekomendacji czy wskaźników jest jeden: uczynić aborcję dostępną jak kromka chleba, albo i bardziej. Ta traumatyczna procedura miałaby być czymś równie błahym jak zażycie tabletki na przeczyszczenie lub lewatywa. Aborcja ma się też stać symbolem bezpieczeństwa zdrowotnego i uniwersalnym środkiem jego zapewnienia. W efekcie dochodzi do sytuacji, w których Komitet Praw Dziecka ONZ naciska na strony konwencji o prawach dziecka, by te zapewniały dostęp do aborcji dla niepełnoletnich dziewczynek, bez wiedzy i zgody rodziców, choć sama konwencja nie tylko o aborcji milczy, ale nakazuje zapewnić należytą ochronę dziecku również przed urodzeniem.

Rzekome „dobrodziejstwo", jakie ma stanowić aborcja, nie jest jednak dla wszystkich oczywiste. Należy zatem ciemny lud odpowiednio wyedukować. Dlatego tematem ściśle powiązanym z problematyką SRHR jest tzw. edukacja seksualna. Jak to już zostało zasygnalizowane, pojęcie praw reprodukcyjnych i seksualnych obejmuje również „prawo do informacji i edukacji na temat SRHR". Szczególną wagę w tym względzie przywiązuje się do uświadamiania dzieci i młodzieży, co znajduje swój wyraz w punkcie 3.7 SDG. Warto przy tym zaznaczyć, że ONZ i jej agendy (zwłaszcza WHO) już od wielu lat forsują model tzw. kompleksowej edukacji seksualnej, której „kompleksowość" ma polegać na różnorakich formach zachęcania dzieci i młodzieży do eksperymentowania w sferze seksualnej i dążeniu do ukazania seksualnego zaspokojenia jako uniwersalnego miernika ludzkiego szczęścia.

Eksperymentuj, droga młodzieży

W projekcie SDG nie ma wprost mowy o edukacji seksualnej – wprowadzono jedynie postulat, by do 2030 r. wszyscy pozyskali wiedzę z zakresu m.in. praw człowieka, równości genderowej oraz różnorodności kulturowej. Skolonizowane przez feministki agendy ONZ oraz akredytowane przy ONZ organizacje sformułowały niezwykłe kryteria oceny wykonywania owych zobowiązań. Agencje UNFPA i UNWOMEN zaproponowały, by zamiast mierzenia odsetka 15-letnich uczniów posiadających wiedzę z zakresu nauk o środowisku i geologii, kontrolować to, w ilu szkołach zapewniono uczniom edukację seksualną z całym jej bagażem ideologicznym. Okazuje się zatem, że w kojarzoną z problematyką ekologiczną ideę zrównoważonego rozwoju skoncentrowanego na podtrzymywaniu równowagi ekologicznej z myślą o przyszłych pokoleniach wpisuje się treści, które mają służyć głównie depopulacji poprzez upowszechnianie aborcji, antykoncepcji oraz seksualnego permisywizmu.