Jak wiadomo, każdy Polak zna się na piłce nożnej i medycynie. Dzięki wsparciu dr. Google’a wypowiada się z takim samym znawstwem na temat zwalczania wysypki, jak i przeprowadzania operacji kręgosłupa. No i narzeka. Najchętniej na lekarzy, którzy (niepotrzebne skreślić): są niedouczeni, leniwi, pazerni, pozbawieni empatii, spóźniają się, niewyraźnie piszą, wystawiają recepty z błędami, nie słuchają pacjentów, a przede wszystkim źle leczą.
Okazuje się jednak, że te oceny – rzecz jasna bardzo często krzywdzące – nie skutkują lawiną postępowań dyscyplinarnych medyków. Jak dowiedziała się „Rzeczpospolita”, funkcjonująca od lipca 2022 r. w Sądzie Najwyższym Izba Odpowiedzialności Zawodowej dotąd zajęła się… jednym lekarzem (oraz dwójką dentystów i weterynarzem). W tym czasie zdołała orzec np. w sprawach 17 adwokatów. A przecież lekarzy mamy blisko 150 tys., kilka razy więcej niż adwokatów.
Czytaj więcej
Do SN trafia rocznie kilka skarg kasacyjnych medyków związanych z odpowiedzialnością zawodową.
Mam świadomość, że poszkodowani pacjenci czy ich rodziny nie zawsze dążą do wytoczenia lekarzowi postępowania dyscyplinarnego. Mogą starać się pociągnąć go do odpowiedzialności karnej lub dochodzić rekompensaty na drodze cywilnej. Wiem też, że Sąd Najwyższy rozpatruje tyle skarg, ile do niego trafia. Przed powołaniem Izby Odpowiedzialności Zawodowej lekarzami zajmowała się Izba Karna SN i wówczas dyscyplinarki też można było policzyć na palcach rąk.
SN to finał sprawy, wcześniej zajmują się nią sądy lekarskie kolejnych szczebli, począwszy od izbowego. Czy na tym etapie wszystko jest w porządku? Resort sprawiedliwości ustami wiceministra Marcina Warchoła stwierdził ostatnio, że niekoniecznie. Szkoda tylko, że do takiej refleksji skłoniło go ukaranie „zawieszeniem” lekarza, który krytykował obostrzenia pandemiczne i przymus szczepień przeciw Covid-19.
