Piszę o nim dużymi literami nie ze względu na jakiś szczególny szacunek czy cześć okazywaną wydarzeniom nieprzewidywalnym i nieregularnym o ogromnej skali i potężnych konsekwencjach, ale ze względu na to, że każde z nich jest jedyne w swoim rodzaju, niepodrabialne
i niepowtarzalne. Termin ten, rozpropagowany przez Nassima Nicholasa Taleba, amerykańskiego ekonomistę libańskiego pochodzenia, zdążył w ciągu ostatnich kilku miesięcy zrobić imponującą karierę. Dość przy tym zaskakującą jak na to, że akurat teraz nie ma z niego najmniejszego pożytku.
Czarny Łabędź jest ważny, liczy się tylko do chwili, aż nie ukaże się na horyzoncie.
Gdy już nadleci, nie ma po co roztrząsać faktu jego obecności. Innymi słowy, utożsamiać pandemię jakiegokolwiek wirusa z Czarnym Łabędziem można było najpóźniej w zeszłym roku o tej porze.
To, co teraz dzieje się wokół tego pojęcia, jego medialna kariera, jest tylko dowodem typowego błędu, jaki zwykliśmy popełniać wobec tego ptaka o nietypowym kolorze upierzenia. Łudzimy się, że je przewidzieliśmy, albo że chociaż byliśmy tego bliscy.
