Ro(z)koszniaczek

A pamiętają państwo jeszcze, jak spora liczba pracowników naukowych, podjudzona i poinstruowana przez „niezależne” media, licytowała się w „obywatelskim nieposłuszeństwie” odmawiając wypełniania wymaganych prawem oświadczeń lustracyjnych? Giewu wykreowało nawet na bohatera jakiegoś cymbała z profesorskim tytułem, który na oświadczeniu napisał „pocałujcie mnie w dupę”. Ach, co za odwaga! Mniejsza, że niemal całe to profesorskie pogłowie, jak pozwoliłem sobie wielokrotnie przypominać, jeździło na rozmaite stypendia do USA i pokornie wypełniało wymagane przez amerykańskie prawo wizowe oświadczenia, że na przykład nie jadą tam się prostytuować. Widać uznawali, że Wuj Sam ma prawo o takie rzeczy pytać, a może, że pyta, bo tak dobrze ich zna – w każdym razie konieczność złożenia oświadczenia, że nie są prostytutkami, jakoś ich godności nie naruszała. Może dlatego, że giewu im nie napisało, że narusza. Ale – proszę bardzo, to nie był rokosz, warcholstwo, naruszanie porządku prawnego. To była „odmowa, niezgoda i upór”! Odwaga! „Sława, panie Włodzimierzu”, to jest, przepraszam, panie Adamie! Towarzystwo onanizowało się własnym bohaterstwem jak teraz, nie przymierzając, krakowscy poeci, odmawiający udziału w imprezie ekshumującej ich twórczość, bo patronat nad nią sprawuje IPN ? i pani Herbertowa, która pośmiertnie robi ze swego męża (któremu za popieranie lustracji Michnik bluzgał był od „hunwejbinów”) wroga „grzebania w ubeckim szambie” i pieska salonu, którym za życia wzgardził, za co zapłacił, jak się zdaje, między innymi utrąceniem jego kandydatury do nobla, wcześniej uchodzącej za pewną. Tfu.

Odpuszczę pani redaktor Milewicz, która deklarację odmowy wypełnienia oświadczenia lustracyjnego uzupełniła deklaracją gotowości rezygnacji z wykonywania zawodu. Nie groziło jej to, ale przynajmniej zaznaczyła, że uznaje możliwość poniesienia za swój bunt konsekwencji. Ale pan Geremek, oberautorytet michnikowszczyzny, odmawiając poddania się lustracji – już za rządów Tuska, i już po werdykcie Trybunału Konstytucyjnego, który akurat wobec europosłów utrzymał ten obowiązek ? bynajmniej nie zamierzał rezygnować z mandatu. Czy ktoś z ferajny, która oburza się dziś na „rokosz” Kaczyńskiego zwrócił mu najuprzejmiej uwagę, że obywatel Geremek nie może się stawiać ponad prawem? Wolne żarty. Pamiętam tylko lizusa z „Polityki” (tego samego, który potem kadził też za chamstwo Palikotowi, zachwycając się jego odwagą) jak piał zachwyty, że „profesor odważył się powiedzieć »nie« obłędowi”. Tak jakby nie było dla każdego oczywiste, że jako były gorliwy członek partii i przewodniczący POP w stacji PAN w Paryżu, będącej przykrywką dla agenturalnej działalności przeciwko „Kulturze”, Geremek po prostu musiał co najmniej odbywać regularne rozmowy z funkcjonariuszami wywiadu, a zatem być w ubeckiej ewidencji co najmniej jako Kontakt Operacyjny, do której to kategorii współpracy nowa ustawa, w przeciwieństwie do poprzedniej, kazała się przyznać.

Nie było rokoszem szczucie szkolnej gówniażerii przeciwko ministrowi oświaty, żeby domagała się włożenia go do wora i wrzucenia do jeziora, nie było niszczeniem państwa poniżanie prezydenta RP, i tak dalej. Przynajmniej dla pana Tadeusza Mazowieckiego nie było. Bił on wprawdzie wtedy na alarm w zagranicznych mediach, że w Polsce zagrożona jest demokracja, że łamie się prawo, ale bynajmniej nie miał na myśli tego wszystkiego, co wyprawiali histeryczni wrogowie Kaczyńskich, tylko to, że urzędujący premier powiedział, iż jego przeciwnicy stoją tam, gdzie kiedyś stało ZOMO.

Po doświadczeniach z Władysławem Bartoszewskim jesteśmy już przyzwyczajeni, że siwizna zamiast z mądrością i statecznością, w III RP kojarzy się wręcz przeciwnie, z zacietrzewioną nienawiścią i płynącą z niej zatratą rozsądku i przyzwoitości. Pan Mazowiecki postanowił w nas te skojarzenia wzmocnić. Gratuluję sukcesu, panie premierze. Udało się.