W końcu za kadencji Baracka Obamy zrobiono to już trzy razy, a od 1940 roku Amerykanie średnio co dziewięć miesięcy podnoszą limity. Licząc od 1960 roku, były one podwyższane 78 razy.
Oczywiście takie porozumienie można byłoby osiągnąć, nie igrając z ogniem, ale tu chodziło o polityczny show, a nie o ekonomiczną kalkulację. Obama i demokraci pokazali więc, jak bardzo troszczą się o biednych i jak bardzo próbują wreszcie dobrać się do skóry posiadaczom prywatnych odrzutowców. Republikanie zaś udowodnili, że próbują rozliczać rozrzutnych demokratów i wreszcie zrobić coś z rosnącym długiem. Najwięcej na tej batalii zyskała jednak republikańska frakcja Tea Party, która zmusiła swojego partyjnego speakera (Johna Boehnera) do sporych ustępstw. Ale kompromis i tak nie spodoba się wielu republikanom i demokratom.
W tle politycznego przedstawienia są jednak prawdziwe pieniądze. Rynki obawiają się bowiem jak zachowania się agencji ratingowych. Oczekiwały one długoletniego planu cięć wydatków w wysokości 4 bln dol., tymczasem w ciągu dziesięciu lat cięcia mają sięgnąć "jedynie" 3 bln dol. Jeśli się okaże, że propozycje Obamy i republikanów będą dla strażników wiarygodności USA – czyli agencji Standard & Poor's i Moody's – zbyt łagodne, mogą się one zdecydować na obniżenie ratingu z obecnego AAA na niższy. A taką ocenę Stany Zjednoczone mają od lat 20. ubiegłego wieku.
Czy byłby to koniec świata nowoczesnych finansów? Aż tak czarny scenariusz nam nie grozi. Można by się jednak obawiać masowej wyprzedaży amerykańskich obligacji i akcji. Wiele funduszy i banków ma bowiem w swoich statutach zapisaną zasadę, że jeśli dany kraj traci najwyższy rating, to automatycznie sprzedają one jego aktywa.
Nie ma jednak powodu do histerii – czas po upadku Lehman Brothers pokazał, że zmienić można wszystkie zasady, jeśli jest taka potrzeba. Swoje reguły mogą więc zmienić też posiadacze amerykańskich papierów, gdy nie będą mieli innego wyjścia.
