Prace nad planami powinny być poprzedzone odpowiednimi analizami i badaniami. Nadrabianie wieloletnich zaległości w trybie nagłym będzie skutkować błędami, które mogą okazać się kosztowne, i oby nie katastrofalne w skutkach. Przy czym koszty bezpośrednio związane ze sporządzeniem planów nie są kluczowe, w przeciwieństwie do potencjalnych roszczeń będących konsekwencją takich efektów uchwalania planów, jak np. istotnych zmian wartości nieruchomości objętych planem, tudzież wynikającej z uchwalonego planu konieczności odpłatnego przejęcia określonych gruntów przez władze samorządowe pod infrastrukturę publiczną.

Ponadto, miejscowe plany muszą brać pod uwagę wydane wcześniej warunki zabudowy, w przeciwnym razie gminy narażają się na oczywiste skarżenie planów przez inwestorów oraz słuszne żądania odszkodowań przewyższających często korzyści z zainteresowania inwestorów danym obszarem miejskim w rezultacie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Praktyka dnia codziennego pokazuje, że urzędników cechuje znaczna zachowawczość i unikanie podejmowania decyzji;  i nie przypuszczam, abyśmy szybko doczekali pozytywnych zmian w tym zakresie, a polskie miasta, w związku z brakiem miejscowych planów, jeszcze przez wiele lata będą doświadczać chaosu architektonicznego i urbanistycznego.

Z analiz Polskiej Akademii Nauk wynika, że na sporządzenie standardowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego potrzeba co najmniej trzech lat. Pod warunkiem, że dla danego terenu w ogóle zacznie się to robić.

Niezależnie od tego czy pozwolenie na budowę wydawane jest na podstawie miejscowego planu czy tzw. wuzetki, należałoby uprościć i uczynić bardziej przewidywalnymi procedury związane z uzyskaniem pozwolenia, ponieważ liczba formalności, liczne niejasności prawne (chociażby to, że przepisy prawa nie określają precyzyjnie kryteriów, jakie należy spełnić, aby otrzymać konkretną decyzję administracyjną) oraz czas procedowania, pod względem przebiegu procesu inwestycyjnego stawiają Polskę w bardzo niekorzystnym świetle.

Przegrywają na tym gminy i miasta, które tracą szansę na ściągnięcie kapitału zagranicznego i pobudzenie inwestycji na swoim obszarze. Mniej wytrwali i nie zdeterminowani  inwestorzy zagraniczni zamiast przedzierać się przez gąszcz polskich przepisów, po prostu wybiorą inną lokalizację, poza Polską.