Korolow – rosyjski władca kosmosu

Władze ZSRR były przekonane, że kosmos da się wykorzystać militarnie. Te nadzieje szybko się rozwiały, ale wyścig w przestrzeń w latach 50. stał się jednym z frontów zimnej wojny. Początkowo ZSRR w tym wyścigu pozostawiał USA daleko w tyle. Przewagę ZSRR ugruntowało umieszczenie na orbicie pierwszego satelity Ziemi (1957) i wystrzelenie w kosmos pierwszego człowieka (1961).

Ale ostateczną rozgrywkę – wyścig na Księżyc – Sowieci przegrali z kretesem. Podczas gdy Amerykanie cieszyli się sześciokrotnym pobytem ludzi na Księżycu w latach 1969–1972, żaden radziecki kosmonauta nigdy tam nie doleciał.

Godny przeciwnik

Niemiec – urodzony na terenie Wielkopolski – Wernher von Braun, który w okresie II wojny został oficerem SS, konstruował rakiety wykorzystywane przez Niemcy do ostrzeliwania Londynu. Wzięty do niewoli przez Amerykanów, został przerzucony  do USA. Pracował  tam nad pociskami balistycznymi. Kiedy nadarzyła się ku temu sposobność, rozpoczął pracę nad rakietami kosmicznymi, o których marzył od dzieciństwa. W tej dziedzinie osiągnął niekwestionowany sukces, był głównym konstruktorem rakiet Saturn V, która pozwoliły Amerykanom polecieć na Księżyc.

Ale von Braun miał po stronie sowieckiej godnego siebie przeciwnika. Był nim Siergiej Korolow. Kiedy władze sowieckie dowiedziały się o planach podboju kosmosu, ówczesny przywódca sowiecki Chruszczow zażądał od Siergieja Korolowa, który stał na czele Biura Konstrukcyjnego, szybkiego wyniesienia w kosmos jakiegokolwiek satelity, byle uprzedzić Amerykanów. W biurze Korolowa skonstruowany został pośpiesznie  mały, prosty satelita Sputnik 1.  Była to aluminiowa kula z bateriami i prostym nadajnikiem radiowym wyposażona w cztery anteny.

Wystrzelono go w kosmos 4 października 1957 r. Był to prawdziwy szok dla Amerykanów. To coś, co krążyło, mogło być jakąś nieznaną bronią!

O tym, że Korolow osobiście nadzorował budowę pierwszego sputnika i był prawdziwym spiritus movens programu kosmicznego, autorem planu lotów na Księżyc, a także na Marsa, opinia publiczna dowiedziała się dopiero w roku 1966 po jego śmierci. Do tego momentu znany był jedynie jako „główny konstruktor". Władze ujawniły jego rolę w programie kosmicznym dopiero w nekrologu opublikowanym na łamach „Prawdy" – organu Komitetu Centralnego Partii. Jego nazwisko było jedną z najpilniej strzeżonych tajemnic państwowych (podobno nawet jego żona nie wiedziała, że jest on szefem programu kosmicznego).

Urodził się w Żytomierzu na Ukrainie 30 grudnia 1906 r. (według kalendarza gregoriańskiego 12 stycznia 1907 r.) w rodzinie nauczyciela języków. Rodzice rozwiedli się w 1916 r., mały Siergiej pozostał z matką, która ponownie wyszła za mąż.

Więzień gułagu

W roku rewolucji 1917 rodzina przeprowadziła się do Odessy. Zainteresowanie lotnictwem zaszczepił w młodym człowieku jego ojczym – inżynier z wykształcenia. W 1924 r. Siergiej rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Odessie, dwa lata później przeniósł się do Moskwy, gdzie kontynuował edukację w Moskiewskim Państwowym Instytucie Technicznym im. Baumana. Skończył studia w 1929 r. Dwa lata później rozpoczął pracę w Centralnym Instytucie Areo i Hydrodynamiki. W 1932 r. został szefem Grupy Badawczej Napędu Odrzutowego. Rok później grupa została przekształcona w instytut. Korolow został zastępcą szefa tej instytucji. Pracował nad konstrukcją pocisków rakietowych.

W 1938 r. został zesłany do syberyjskiego łagru nad Kołymą. Dwa lata później został przeniesiony do moskiewskiego więzienia Butyrki. Tam na osobisty rozkaz Ławrentija Berii miał trafić na dziewięć lat do więzienia za sabotaż. „Szczęśliwym trafem" został umieszczony w jednym z więziennych laboratoriów konstrukcyjnych w Omsku kierowanym przez Andrieja Tupolewa, także więźnia. Obaj projektowali największy sowiecki samolot bombowy okresu wojny TU-2. Zanim Korolow odzyskał wolność w roku 1944, pracował jeszcze w innym więziennym laboratorium, tym razem z byłym kolegą z instytutu Walentinem Głuszką, przyszłym partnerem i konkurentem w programie kosmicznym.

Geniusz i wizjoner

W roku 1945 socjalistyczna ojczyzna wysłała Korolowa do Niemiec, aby pozbierał, co się da, z niemieckiego potencjału rakietowego. W 1946 – został powołany na szefa instytucji kryjącej się pod kryptonimem NII-3 w podmoskiewskich Podlipkach, która miała się zająć produkcją rakiet, wykorzystując sprzęt wywieziony z Niemiec. Potem  został szefem pierwszego laboratorium budującego rakiety balistyczne znane pod kryptonimem R-7, które później rozpoczęło przygotowania do radzieckiego programu kosmicznego.

Dwa miesiące po sukcesie Sputnika 1 Amerykanie bez powodzenia próbowali wysłać satelitę Vanguard. Dopiero 31 stycznia 1958 r. amerykanom udało się pomyślnie wysłać pierwszego sztucznego satelitę: Explorer 1. Był pierwszym satelitą, który miał ściśle sprecyzowany program badawczy – badanie promieniowania w sąsiedztwie Ziemi – wiadomo już było, że podbój kosmosu nie ma nic wspólnego z przewagą militarną. Pozostał wyścig na Księżyc.