Buntowniczka Adele

„30" to coś więcej niż płyta. To opowieść rozpisana na intymny wywiad przed kamerami programu Oprah Winfrey, a wcześniej, dwa okładkowe, w brytyjskim i amerykańskim wydaniu „Vogue'a". Omawiane w najważniejszych telewizjach, przeklejane w mediach społecznościowych. To tak, jakby największa gwiazda światowej muzyki zwierzała się swojej przyjaciółce z dojrzewania do trudnej decyzji o rozwodzie u szczytu sławy, w czasie pandemii, ryzykując poczucie winy wobec synka.

Obserwatorium gwiazd

Jeśli Adele oznaczała kolejne płyty tytułami nawiązującymi do jej wieku – „19", „21", „25" – „30" wywołuje skojarzenie z określeniem „wiek balzakowski". Otóż bohaterki wielkiego francuskiego pisarza Honoriusza Balzaca, autora „Komedii ludzkiej", które miały 30–40 lat – uważano za stare. Adele, stemplując okres życia opisany w piosenkach wiekiem „30", mając zaś w czasie premiery lat 33 – pokazuje, że każda kobieta, mając dobre i złe doświadczenia z mężczynami, jako córka, żona i matka, może kształtować swoje życie z nadzieją. Stała się tym samym największą ikoną feminizmu w muzyce.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Królowa Adele powraca

Rynek płytowy nadrabia opóźnienia. Świat czeka na nowe płyty Adele, Eda Sheerana i Coldplay.

Biografia jej poprzedniczek na szczytach sławy była inna. Madonna sprzedawała się erotycznym wyzwoleniem. Norah Jones oparła się na delikatności. Amy Winehouse padła ofiarą toksycznych relacji, zabijając się alkoholem i narkotykami. Tymczasem Adele, której kariera zaczęła się rozwijać po śmierci Amy, gdy feminizm doszedł w pełni do głosu – ułożyła życie inaczej: pisząc i śpiewając o emocjach, ale im nie ulegając, próbując zapanować nad życiem. Właśnie taki scenariusz skierował ją po zdobyciu szczytów muzycznych list przebojów na o wiele ważniejszy: w Hollywood.

Właśnie tam dała premierę już nie albumu, tylko czwartego odcinka swojej muzycznej opowieści w transmitowanym na cały świat koncercie w Griffith Observatory, bogatym w konteksty.

Obserwatorium znacząco góruje nawet nad gigantycznym napisem Hollywood, symbolem fabryki snów, gdzie pracują najwybitniejsi artyści. Zaś Adele spektakularnie dominowała nad rozświetlonym Los Angeles, a na jej klasyczną kreację musicalowej diwy składała się także ikoniczna dla Ameryki architektura art déco z odwołaniami do antyku. Obserwatorium astronomicznego, którego głównym zadaniem jest skądinąd odkrywanie, oglądanie i podziwianie gwiazd.

To w Griffith kręcono legendarne filmy, które kształtowały mody i idoli, w tym „Buntownika bez powodu" z Jamesem Deanem. Adele też jest buntowniczką. Ale ma powód. Kobiecy. Chce być szczęśliwa i mieć pozycję galacticos. – Cała moja sytuacja była wycieńczająca psychicznie – powiedziała w wywiadzie z Oprah Winfrey. – Po tym, jak doszło do rozwodu, musiałam być samotną matką, kierować domem i biznesem.

– Myślę, że ten wywiad uwolnił wielu ludzi, zarówno kobiety, jak i mężczyzn, z myślenia o małżeństwie, jeśli przestaje mieć sens – powiedziała Winfrey dla CBS. – Adele była nieszczęśliwa z powodu małżeństwa. Zachowując dobre relacje z ojcem dziecka, wybrała rozwód, ponieważ chciała się prezentować jako szczęśliwa osoba wobec swojego syna. To jest zerwanie z odwiecznym małżeńskim schematem podtrzymywania nieszczęśliwego związku w trosce o dzieci, które tym samym stają się świadkami nieszcześcia.

Miłość powraca

Ważna była historia rodziców Adele. Jej mama Penny Adkins poznała ojca Marka, gdy miała 18 lat. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Ale gdy Penny zaszła w ciążę – nie zdecydowała się na ślub, uznając, że jest zbyt młoda. Aby opiekować się córeczką, zrezygnowała ze studiów. Gdy Adele miała dziewięć miesięcy – rodzice zdecydowali się żyć osobno, choć zachowali z myślą o córce silne relacje. Kiedy jednak Adele miała dziesięć lat, ojciec popadł w alkoholizm i od tego czasu mama wychowywała córkę sama.

Wywiad, jakiego Adele udzieliła Apple Music, podkreśla rolę mamy i muzyki w jej życiu: – Dla mamy, która wychowywała mnie samotnie, muzyka była ważna, podobnie jak dla mnie. Stała się najwierniejszym przyjacielem.

Teraz Adele, czerpiąc siłę i szczerość w opisywaniu cierpienia z muzyki soul, sama stworzyła piosenki, które składają się na radę, jak żyć w zgodzie z sobą. W balladzie „Easy On Me" śpiewa, że nie ma szansy na zmianę czegokolwiek, kiedy małżonkowie utknęli w swoich nawykach. Wyznaje, że starała się zmienić, by mąż i syn byli na pierwszym miejscu, ale poddała się i prosi o ulgowe traktowanie, bo była niedojrzała.