A gdy babcia odchodzi?

"Babcia siedziała jak zwykle, w fotelu przy oknie.

Siwe włosy. Blade policzki. Kule oparte o ścianę.

Tam, gdzie siedziała babcia, panowała absolutna cisza.

I pachniało suszonymi kwiatami.

- Oddycha? – zapytałam. – Tak, na pewno tylko śpi – powiedział Biliam.

Patrzyliśmy na nią przez chwilę.

A potem pożyczyliśmy sobie jej chustę,

rozbiliśmy namiot za fotelem i schowaliśmy się w środku."

O tym, co się działo pod kwiecistą chustą, a dokładniej mówiąc – co się dzieje w głowach małych dzieci, gdy mają do czynienia ze śmiercią bliskich osób, pisze Åsa Lind. Autorka znanej, filozofującej serii „Piaskowy wilk", zwykła mówić: słuchajcie dzieci, przypatrujcie się im, tak wiele można się od nich nauczyć.

W „Chuście babci" proces odchodzenia i utraty traktuje spokojnie, mądrze, poetycko i realistycznie zarazem, na narratora powołując kilkuletnią dziewczynkę.

Cała rodzina występuje w tym opowiadaniu, ale najmądrzejszą okazuje się rzadko odzywająca się babcia. Tylko ona rozumie, że dzieci nie mogą być na każde zawołanie, bo też czasem muszą sobie „coś" przemyśleć. Tak jak autorka,  Åsa Lind,  rozumie dzieci i daje im prawo do „humorów".

Lind jak zwykle próbuje wniknąć w  dziecięcy sposób widzenia świata, co może pomóc i dorosłym czytelnikom. W książce „Chusta babci", w której babcia wróciła ze szpitala, i cała rodzina przybyła, by ja zobaczyć, nikt dzieciom - małej narratorce i jej kuzynowi Biliamowi - niczego nie wyjaśnia. One jednak czują, że dzieje się coś ważnego. I odnajdują własny sposób na udźwignięcie nowej dla nich, trudnej sytuacji.

Dużym walorem książki są ilustracje. Joanna Hellgren wykonała je akwarelami, kredkami ołówkowymi i świecówkami, uzyskując bardzo ciekawy, trochę przedszkolno-szkolny efekt.

Monika Janusz – Lorkowska

„Chusta babci"

Åsa Lind,

Il. Joanna Hellgren