Polskie espresso bladym świtem

Rz: O której otwiera pan swoją kawiarnię?

Marcin Maleńczyk:

O 7.30.

Przychodzi ktoś tak wcześnie?

To pora, w której goszczą u nas najbardziej nastawieni na kawę klienci. Prawdziwi kawosze, którzy bez małej czarnej nie rozpoczną dnia. Przyznaję, że na początku z rana knajpka świeciła pustkami. Ludzie musieli się dowiedzieć, a potem przyzwyczaić, że jednak jest w Warszawie lokal otwarty tak wcześnie, do którego można przyjść, tak jak w Paryżu czy w Rzymie, przed rozpoczęciem pracy.

Rano Polacy, tak jak Włosi, chwytają przy barze szybkie espresso i biegną dalej?

O nie. W przeciwieństwie również do niektórych Francuzów nie biorą kawy na wynos, by pić ją po drodze. Nasi rodacy muszą troszkę posiedzieć. Rano przychodzą raczej samotnie, na 30 – 40 minut, robią prasówkę, a kawie towarzyszy śniadanie. Wielu z nich twierdzi, że w ten sposób nastraja się. To taki dobry, spokojny i relaksacyjny początek dnia, który pozwala potem przetrwać najgorsze nawet napięcie w pracy.

A której pan zamyka?

O 22.00 przyjmujemy ostatnie zamówienia.

Chyba tylko na ciastka, kawa przecież nie pozwala zasnąć...

Z dużą ilością mleka nie zaszkodzi. A przyjemnie siedzi się przy niej wśród znajomych. Wieczór to bowiem nie tyle czas na kawę, ile na spotkania towarzyskie. O tej porze ludzie przychodzą w parach lub w grupach, siedzą bardzo długo, po kawie zamawiają soki, koktajle, ciepłe przekąski. Największy ruch jest jednak w kawiarniach w godzinach 10 – 14. To wtedy warszawiacy spotykają się przy kawie również służbowo lub przychodzą na nią w przerwie na lunch i obowiązkowo – po obiedzie.