Brytyjski zespół obsesyjnie drąży temat przemijania i nadchodzącej starości. Dlatego postanowiłem ustalić, ile lat mają doświadczeni przez życie starcy znad Tamizy.
W czasach kultu wiecznej młodości nie jest to łatwe, choć podobne pytania zadają sobie na blogach nastoletnie fanki wokalisty Orlando Weeksa.
Serfując po sieci w poszukiwaniu danych osobowych, miałem wrażenie, że muzycy usunęli je w obawie przed inwigilacją związaną z umową ACTA. Ostatecznie, opierając się na dedukcji w stylu Sherlocka Holmesa – jedyne dane biograficzne pochodzą z 2007 r., kiedy Maccabees debiutowali płytą „Colour It In" – udało mi się ustalić, że Weeks nie ma więcej niż 28 lat. Mimo to śpiewa o dawno minionych najpiękniejszych latach życia, miłości, która przekwitła, i goryczy, która towarzyszy przypadkowym romansom. Symbolem tych wszystkich procesów jest motyl. Wszak żyje najkrócej.
Wypada stwierdzić, że każdy ma taki kryzys wieku średniego, na jaki zasłużył. Najważniejsze, że muzyka robi wielkie wrażenie. Sekstet potrafił stworzyć zamkniętą muzyczną całość, rozwijając kolejne piosenki w stylu minisuit. W wywiadach mówią, że inspirowali się „Heroes" Davida Bowiego i piosenkami Kate Bush, ale w ich melancholijnych nagraniach pobrzmiewają nuty z pierwszych płyt Pink Floydów oraz gitary w stylu wczesnych albumów Genesis. Podobne są początki Maccabees, którzy rozpoczynali jako zespół studencki.
Floydowska jest też okładka „Given To The Wild". Tak jak w projektach Storma Thorgersona, nadwornego grafika Gilmoura i Watersa, oglądamy tajemniczy przedmiot kontrastujący z plenerem – tym razem jest to jajo zbudowane z kamiennych elementów na płonącej łące.
