W Polsce każdy jego występ elektryzuje. Warszawa zaś jest dla niego miejscem wyjątkowym. Na Konkursie Chopinowskim w 1980 roku reprezentujący wówczas Jugosławię 22-letni Ivo Pogorelić wydawał się być głównym kandydatem do nagrody. Tak również sądziła ogromna część publiczności. Prowokował i drażnił swą grą, ale nikt nie miał wątpliwości, że pojawił się wielki. Ivo Pogorelić nie dostał się jednak do finału, na znak protestu zasiadająca w jury Martha Argerich wyjechała wtedy z Warszawy.
Krzywdzący werdykt dopomógł mu w karierze. W latach 80. szturmem zdobył estrady koncertowe świata dzięki aurze wielkiego przegranego w konkursie. On sam swoją porażkę tłumaczył ingerencją władz sowieckich, które nie chciały, by Ivo Pogorelić, studiujący wówczas w Moskwie, wziął udział w warszawskiej rywalizacji.
Konsekwentnie budował karierę na artystycznych kontrowersjach ocierających się o skandal. Był pierwszym muzykiem klasycznym, który stał się idolem młodzieży. Starszych szokował ekscentrycznym strojem, a zwłaszcza swymi interpretacjami. Jednocześnie oburzał się, gdy nazywano go gwiazdorem muzyki klasycznej.
W jego życiu były jednak nie tylko momenty wielkiej sławy. Gdy w 1996 r. zmarła jego profesorka z moskiewskiego konserwatorium, a potem i żona, starsza o 20 lat Aliza Kezeradze, zamilkł na prawie dziesięć lat.
Powrót na estrady poprzedził dwupłytowy album „The genius of Ivo Pogorelich” przypominający dawne nagrania, niemniej po powrocie do występów mówiono, że jako pianista stał się manieryczny. Nadal jednak wywołuje skrajne emocje słuchaczy, od entuzjazmu do buczenia. – Bez pianisty partytura jest jak stary papirus w bibliotece, fortepian to mebel – tłumaczył jednak w jednym z wywiadów.
