Na oziębłość na przednówku

Gdyby pozbierać wszystkie produkty, którym przypisuje się moc rozbudzania libido, można by otworzyć małe delikatesy, oferujące owoce, warzywa, przyprawy i inne delicje ze wszystkich stron świata.

O tych pokarmach pisali starożytni: Pliniusz Starszy, Owidiusz czy Hipokrates, i poświęcano im uwagę w legendarnych dziełach, hinduskiej „Kamasutrze” czy arabskich „Ogrodach wonności”.

Wśród nich znajdują się tak egzotyczne i niedostępne specjały, jak mielony róg nosorożca, skropiony, mózgi jaskółek czy hiszpańska mucha, która w rzeczywistości jest zielonym chrząszczem o mało wdzięcznej nazwie pryszczel lekarski.

Są także zwykłe produkty z warzywniaka, które świadczą o tym, że miłość jest demokratyczna, dla wszystkich, nie tylko dla wybranych.

Cudownych właściwości afrodyzjaków nie udało się udowodnić naukowo. Jednak trzeba spojrzeć na nie z ufnością i z przymrużeniem oka. Przecież mądrość ludowa nie mogła się tak mylić przez wieki. Niech sam sentyment do starych przesądów zachęci nas, by je włączyć do menu.

[srodtytul]A la Casanova[/srodtytul]

Legendą cieszą się jedzone na surowo ostrygi. Cenili je już sobie starożytni Rzymianie, a Casanova podobno zjadał po 50 na śniadanie, uważając, że rozbudzają ducha i miłość. Cudowną moc przypisywano ostrygom z uwagi na ich waginalny kształt. Z podobnych względów za afrodyzjak uważa się małże i omułki.

Te ostatnie można podać w lekkim, kremowym sosie szafranowym, gdyż przyprawa otrzymywana z pyłku krokusów także uznawana jest za afrodyzjak działający w szczególności na panie. Choć pro-miłosnych walorów ostryg nie potwierdzono naukowo, dziś wiemy, że zawierają one sporo cynku (niezbędnego do prawidłowej produkcji nasienia), a także selenu – minerałów, których często brakuje w codziennej diecie. Zjedzenie kilku sztuk małży pod każdą postacią jest zatem wskazane pod warunkiem, że będą pierwszej świeżości.

[srodtytul]A la Pompadour[/srodtytul]

Prawdziwą skarbnicą produktów, którym przypisuje się miłosną moc, jest szuflada z przyprawami. Siłę rozpalania ciał i serc przypisuje się rozgrzewającemu i drażniającemu pieprzowi, papryce oraz chili, a także korzennemu cynamonowi i gałce muszkatołowej. Nie można zapomnieć o wanilii, którą Madame Pompadour zjadała w połączeniu z czekoladą, a także nacierała nią swoje ubrania.

Inna słynna Francuzka, Madame du Barry serwowała swoim kochankom, w tym Ludwikowi XV, miksturę ze startego imbiru oraz żółtek. Imbir, podobnie jak żeń-szeń usprawnia krążenie krwi.

Ze swojskich ziół warto wspomnieć o chrzanie, koperku (za afrodyzjak uznawali go już starożytni Rzymianie), pietruszkę (tę cenili starożytni Grecy) oraz oczywiście lubczyk.

Smacznym sposobem na zadanie komuś lubczyku, czyli rozkochaniu go w sobie, może być przygotowanie pesto z posiekanych liści ziela, oliwy i nasion pinii, cenionych przez starożytnych Rzymian, bogatego w cynk.

Rukola (rokieta ogrodowa) była rośliną poświęconą bogowi płodności Priapowi. W antycznym Rzymie kępkami tej rośliny obsadzano jego pomniki. Podobnym szacunkiem głodnych miłości cieszył się także seler naciowy. W „Ogrodach wonności”, XIII-wiecznym arabskim traktacie o sztuce kochania, znaleźć można radę, że zielony groszek ugotowany z cebulką z mielonym cynamonem, imbirem i kardamonem pomoże zintensyfikować doznania podczas miłosnego tete-á-tete. Korzystnie, zwłaszcza na panów, mają działać warzywa o fallicznych kształtach – marchewka, seler naciowy, szparagi.

Ich czubeczkami polanymi żółtkiem zajadała się markiza de Pompadour, chcąc leczyć swą oziębłość.

[srodtytul]Kwiat banana[/srodtytul]

Jeśli komuś opatrzyły się ostrygi i lubczyk, może sięgnąć po bardziej egzotyczne afrodyzjaki. Jednym z nich jest tonka – nasiona drzewa o nazwie tonkowiec wonny (Dipteryx odorata), które rośnie w dorzeczu Orinoko w Wenezueli oraz Gujanie. Nasiona tonki nie prezentują się zbyt ciekawie – przypominają twarde, sczerniałe rodzynki. Wystarczy jednak delikatnie potrzeć je palcami, by wydobyć delikatny aromat wanilii, złamany nutą gorzkich migdałów i goździków. Właśnie ze względu na ten ciepły, kremowy zapach, olejek z tonki jest wykorzystywany w perfumiarstwie. Równie dobrze tonką można aromatyzować dania – wystarczy zetrzeć na drobnej tarce nieco nasion. Szef kuchni warszawskiego hotelu Sheraton Artur Grajber poleca dodać nieco (naprawdę, wystarczy odrobina) tonki do creme brulee, by odświeżyć smak staromodnego deseru. Można ją kupić w internetowych delikatesach lub hurtowniach gastronomicznych.