Czy jadał pan wieloryba? No chyba

To raczej jedyne miejsce na świecie, gdzie nawet zagorzały greenpeace’owiec nie powinien poczuć wyrzutów sumienia.

[srodtytul]Goście nie z przypadku[/srodtytul]

W Rejkiawiku w restauracji Prír Frakkar (Trzy Fraki), najbardziej liczącej się wśród oferujących dania z ryb i owoców morza, w karcie jest również jedna potrawa mięsna.

Prír Frakkar należy do uznanego tradycjonalisty wśród najlepszych kuchmistrzów wyspy – Úlfara Eysteinsona. Jego lokal znajduje się blisko centrum, ale prowadzi do niego dość stroma droga. Poza znawcami rzadko zagląda tu gość z przypadku. Najczęściej musi się obejść smakiem, ponieważ 42 miejsca – pomimo sławetnych konsekwencji obecnego kryzysu na wyspie – są z reguły zajęte. Pomieszczenie jest małe, a krzesła najmniej wygodne, jakie można sobie w takim miejscu wyobrazić.

Úlfar Eysteinson wie jednak, że Islandczycy cenią sobie popularne również w Polsce powiedzenie: przez żołądek do serca. W jego restauracji produkty są najwyższej jakości. Wszyscy, którzy mają ochotę na owoce morza – garnele czy muszle – dostaną na talerzu zawsze najświeższe. Jednak ponad wszystko liczy się tu ryba.

Ale ten, kto w restauracjach z zamiłowaniem przegląda karty menu, w rubryce “Mięsna specjalność dnia” zatrzyma wzrok na dłużej. Widnieje tu nazwa: Hvalkjöts piparsteik me piparsósu, czyli po polsku: stek wielorybi w sosie pieprzowym! Zdziwienie jest jak najbardziej na miejscu i tak reaguje większość klientów, którzy odkrywają to danie. Niektórzy z oburzeniem wstają od stołu i z szurnięciem krzeseł i trzaskiem drzwi opuszczają lokal. Wykrzykują przy tym w różnych językach coś o barbarzyńcach i w mniej lub bardziej zrozumiałym angielskim, że miejscem tych pięknych ssaków jest morze, na pewno nie talerz. To prawda, choć w tym przypadku eskalacja uczuć jest nieuzasadniona.

[srodtytul]Muzeum podniebienia[/srodtytul]

Tajemnica steka tkwi bowiem w jego… wieku. W 1989 r. w Islandii wprowadzono zakaz połowów wielorybów. Ostatnie 40 ton mięsa z tego roku miało zostać sprzedanych do Niemiec. Kiedy statek zawinął do Hamburga, aktywiści Greenpeace’u zablokowali rozładowanie frachtowca aż do dnia wprowadzenia moratorium.

Wtedy osławiony perfekcjonizm i przywiązanie do porządku naszych sąsiadów zaowocowały jedynym możliwym rozwiązaniem: statek razem z niewygodnym towarem odesłano “do domu”. Rząd Islandii, nie wiedząc, co zrobić z taką górą mięsa, podarował ją jedynemu człowiekowi, który był w stanie znaleźć godne wyjście z sytuacji – Úlfarowi Eysteinsonowi. Jako jedyny na wyspie otrzymał zezwolenie na serwowanie potraw z wieloryba, ale tylko tak długo, jak długo zapas się nie wyczerpie. Tym samym jego Prír Frakkar stało się swego rodzaju muzeum podniebienia.

[srodtytul]Egalitarnie[/srodtytul]

Jak smakuje taki prastary specjał? – Tak samo jak w dniu połowu – twierdzi szef kuchni Stefán Byngar. Nowoczesne techniki próżniowego zamrażania sprawiają, że jest to możliwe. Wszystko, co pochodzi z takiego zamrażalnika, może być spożywane bez zastrzeżeń, dlatego Eysteinson oferuje również – co podobno jest największym przysmakiem – sushi z wieloryba. Mięso tak podane, twierdzą znawcy, przewyższa intensywnością smaku tuńczyka błękitnopłetwego, który uchodzi za najlepszą rybę do sushi. Mięso w steku ponoć nieco traci przez przyrządzenie.