Pochodzi z rodziny muzyków, jest klasycznie wykształconym pianistą, a na gitarze zaczął się uczyć grać dopiero pod koniec studiów na Uniwersytecie stanu Oregon. Tam spotkał kontrabasistę Glenna Moore’a, a połączyło ich zamiłowanie do jazzu. Wkrótce wyjechał do Wiednia zgłębiać tajniki gitary u prof. Karla Scheita. Po powrocie i studiach kompozycji zaczął występować z awangardową grupą Paul Winter Consort.
Przyjaźń z szefem wytwórni ECM Records zaowocowała nagraniami, które gitarzysta realizował równolegle z intensywną działalnością w grupie Oregon. Album solowy „Diary” (1974) nagrał, nakładając na siebie partie gitary i fortepianu. Rok później ukazała się płyta „Solstice” jego europejskiego kwartetu z Janem Garbarkiem na saksofonie. Uznanie zdobył także nagraniami w duetach: z Garym Burtonem („Matchbook”), Johnem Abercrombiem („Sargasso Sea”) i Garym Peacockiem („Orackle”). Sensacją stał się album „Solo Concert”, był bodaj pierwszym jazzującym gitarzystą, który odważył się na takie przedsięwzięcie.
Na początku lat 80. zainteresował go nowy syntezator Prophet 5 i jego szerokie możliwości. Zaczął wykorzystywać go w nagraniach grupy Oregon i własnych.
