Źródło tajemniczego sygnału radiowego z kosmosu namierzone. Przełomowe odkrycie naukowców

Jak wyjaśniono na portalu news.mit.edu (MIT News), w celu precyzyjnej analizy rozbłysku zespół skupił się na zjawisku tzw. scyntylacji. Chodzi o efekt nazywany potocznie „migotaniem” gwiazdy. Efekt migotania powstaje, gdy światło z małego, ale jasnego źródła (np. światło gwiazdy) ulega załamaniu m.in. podczas przechodzenia przez gaz zlokalizowany w galaktyce. Efekt migotania będzie intensywniejszy, im mniejszy lub bardziej oddalony jest obiekt emitujący światło. W przypadku obiektów większych lub bliżej zlokalizowanych, podobny efekt będzie mniej widoczny.

Czytaj więcej

Kosmos

Ciemna energia nie istnieje? Naukowcy mają nową teorię dotyczącą wszechświata

Zespół fizyków i astronomów z University of Canterbury w Nowej Zelandii, który pracuje nad rozwią...

Sygnał z magnetosfery gwiazdy neutronowej?

Naukowcy z MIT postanowili oszacować efekt „migotania” badanego rozbłysku radiowego – i tym samym ustalić przybliżony region jego pochodzenia. Warto podkreślić, że sam badany sygnał trwał ok. 2 milisekund. Badacze zauważyli jednak, że światło rozbłysku było mocno spolaryzowane, a kąt polaryzacji sugerował, że miejsce emisji rozbłysku mogło się obracać. Precyzyjne badania sygnału potwierdziły wstępne założenia badaczy, mówiące o tym, że rozbłysk radiowy mógł przejść przez strefę gazu, która zadziałała jak „soczewka” (przybliżyła i ułatwiła namierzenie źródła sygnału).

Autorom badania udało się ostatecznie ustalić, że rozbłysk radiowy pochodzi z bardzo małego regionu o średnicy ok. 10 000 kilometrów. Odkryto również, że sam sygnał jest zlokalizowany w odległości setek tysięcy kilometrów od źródła – najprawdopodobniej bliskiego otoczenia gwiazdy neutronowej. - To bardzo blisko – wyjaśnia główna autorka badania Kenzie Nimmo. - Dla porównania, spodziewaliśmy się, że źródło sygnału będzie oddalone o dziesiątki milionów kilometrów w przypadku pochodzenia z fali uderzeniowej – podsumowuje badaczka.

Adiunkt fizyki z MIT Kiyoshi Masui nakreśla z kolei niezwykłą skalę badanego zjawiska. - Przybliżenie do regionu 10 000 kilometrów z odległości 200 milionów lat świetlnych jest jak możliwość zmierzenia szerokości helisy DNA, która ma około 2 nanometrów, na powierzchni Księżyca – podkreśla ekspert. I dodaje, że sam pomysł analizy scyntylacji szybkich rozbłysków radiowych może okazać się bardzo przydatny w przyszłości, przy odkrywaniu źródeł kolejnych sygnałów radiowych z kosmosu.