Modlitwy i żarty na drodze ku świętości

Rz: W czym przejawiała się świętość Jana Pawła II?

Kard. Stanisław Dziwisz, metropolita krakowski, przez długie lata sekretarz papieża:

W ogromnej dyscyplinie wewnętrznej oraz w wielkiej miłości do każdego spotkanego człowieka. Całe jego życie było także wielką modlitwą. Wstawał wcześnie rano. Dzień rozpoczynał medytacją, rozważaniem, potem mszą świętą, dziękczynieniem. To wszystko bez pośpiechu. Cały jego dzień był przeplatany modlitwą, adoracją, czytaniem duchowym...

Codziennie wieczorem papież podchodził do okna, by pobłogosławić Rzym i cały świat. Wielokrotnie byłem świadkiem, jak wstawał w nocy i szedł do kaplicy. Zdarzało się, że kiedy był w niej sam, półgłosem przemawiał do Boga, czasem nawet śpiewał. Gdy był młodszy, modlił się, leżąc krzyżem, czy to w kaplicy, czy u siebie w apartamencie.

Każdego prawdziwego świętego podobno charakteryzuje poczucie humoru.

– Ojciec Święty lubił się śmiać, żartować, ale nigdy z kogoś. W czasie wizytacji, gdy był jeszcze biskupem, lubił słuchać żartów, które opowiadali księża. Nigdy jednak nikogo nie wyśmiewał. Lubił też spotkania z młodzieżą, pogodne wieczory na spotkaniach oazy Ruchu Światło-Życie. Lubił śpiewać młodzieżowe piosenki. Był człowiekiem radosnym i pogodnym. To mu też pomagało w jego życiu wewnętrznym.

Podobno jeszcze za życia Jana Pawła II było wiele nadzwyczajnych uzdrowień, które można przypisać modlitwom papieża.

– Było wiele takich przypadków. Jeden z nich zdarzył się w Anglii. Otrzymaliśmy nawet całą dokumentację od biskupa o uzdrowieniu chłopca, który był w agonii przez 36 albo 38 dni. Chłopiec niespodziewanie zbudził się pewnego dnia i poprosił o śniadanie. Powiedział, że był u niego papież i zostawił mu list. Rodzice i inni świadkowie nie znaleźli listu,  ale czystą kartkę papieru. Gdy dowiedzieliśmy się o tym w Watykanie, jedna z sióstr sercanek poszła do kaplicy i w klęczniku Ojca Świętego znalazła telegram od rodziców chłopca z prośbą o modlitwę. Data i nawet godzina modlitwy papieża w tej intencji pokrywały się z momentem uzdrowienia chłopca.

Pamiętam też inne zdarzenie związane z proboszczem z Trydentu. Przyjechał z siostrą, która miała raka mózgu. Oboje prosili Ojca Świętego o modlitwę. Papież dotknął jej głowy i powiedział do niej: „Będziemy się modlić razem". Po pewnym czasie proboszcz z siostrą wrócili do Watykanu, by powiedzieć, że choroba ustąpiła.

Pamiętam też pewnego człowieka, który przyszedł na audiencję o kulach. Po kilkunastu dniach przyszedł ponownie, ale już bez kul. Po błogosławieństwie papieża wrócił do domu zdrowy.

Skuteczność papieskich modlitw była niezwykła.