Postępowaniem wtórnym jest każde postępowanie upadłościowe wszczęte w stosunku do tego samego dłużnika po rozpoczęciu postępowania głównego. Powinno obejmować likwidację majątku upadłego, jednak z punktu widzenia rozporządzenia dopuszczalne są również możliwości układowe. W załączniku A do rozporządzenia zostały określone rodzaje postępowań upadłościowych w poszczególnych państwach członkowskich, które są objęte rozporządzeniem (postępowania upadłościowe, naprawcze, układowe oraz ich odmiany).
Możliwość koordynacji
Z chwilą wszczęcia postępowania wtórnego prawo państwa wszczęcia postępowania głównego przestaje mieć bezpośrednie zastosowanie na terytorium państwa, w którym toczy się postępowanie wtórne. Głównym zabiegiem ujednoliconej procedury jest wprowadzenie do rozporządzenia procedur, na podstawie których prowadzone postępowania są ze sobą koordynowane. Ta koordynacja ma polegać na współdziałaniu, współpracy, wymianie informacji oraz na wspólnym podejmowaniu niektórych decyzji osób sprawujących zarząd nad masami upadłości. Na podstawie rozporządzenia zarządca główny ma szereg możliwości podejmowania działań mających znaczny wpływ na losy prowadzonego postępowania wtórnego. Legitymowany jest m.in. do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości wtórnej, do brania czynnego udziału w negocjacjach z wierzycielami. Zarządca, którego misją jest działanie na rzecz wierzycieli i zaspokojenie ich interesów, może zaproponować warunki planu naprawczego przedsiębiorstwa upadłej spółki. Ponadto w przypadku wystąpienia wątpliwości co do istotnych kwestii proceduralnych lub prowadzonych negocjacji z inwestorami w toku postępowania głównego może wnioskować do sądu prowadzonego postępowania wtórnego o zawieszenie likwidacji masy upadłości.
Wartość masy
Regulacje te zostały wprowadzone w celu stworzenia mechanizmów ułatwiających zarządzanie i zbywanie masy upadłości. Spółki, w ramach grupy kapitałowej, działające w różnych krajach, wobec których prowadzone są odrębne postępowania upadłościowe, mogą podlegać nabyciu zarówno jako grupa łącznie lub oddzielnie, powodując zmniejszenie wartości masy upadłości. Ogłoszenie upadłości przez różne sądy mające siedzibę w różnych krajach członkowskich nie oznacza połączenia majątków różnych spółek w jedną masę. Na przykładzie porządku prawnego Niemiec, Hiszpanii, Francji i Irlandii wypada odnotować, że masy upadłości prowadzi się oddzielnie dla każdego upadłego dłużnika. Jednocześnie wierzyciele korzystający ?z zabezpieczenia rzeczowego podlegają reżimowi prawnemu kraju, gdzie stosowne zabezpieczenie uzyskali.
Jeśli w dwóch krajach UE zostaną przez sądy krajowe wydane postanowienia o ogłoszeniu upadłości tego samego podmiotu, to skuteczne będzie postanowienie z datą wcześniejszą. Prawo do zgłaszania wierzytelności we wtórnym postępowaniu mają wszyscy wierzyciele, w tym zagraniczni. Postępowanie wtórne ogranicza się do składników majątku dłużnika zlokalizowanych w danym kraju.
Potrzebna inicjatywa
Polscy wierzyciele powinni korzystać z uprawnień i mechanizmów prawnych, jakie wprowadziło prawo europejskie. Dla polskiego wierzyciela ogłoszenie upadłości dłużnika za granicą jest nader kosztowne i dolegliwe, pomimo że nie istnieją bariery językowe, ponieważ komunikacja ?z zarządcą odbywa się w języku wierzyciela. Niemniej jednak zgłoszenie wierzytelności, sprawdzenie wierzytelności, posiedzenia sądowe, zebrania wierzycieli, wnoszenie środków zaskarżenia odbywają się za granicą. Warto więc wystąpić z inicjatywą wdrożenia wtórnego postępowania upadłościowego. Ogłoszenie przez sąd państwa członkowskiego postanowienia o ogłoszeniu upadłości rodzi możliwość wniesienia w Polsce wniosku o ogłoszenie upadłości wtórnej, czyli upadłości co do składników majątku, które są na jej terytorium. Sąd polski związany jest tym orzeczeniem co do ogłoszonej upadłości, jak i co do stanu niewypłacalności. Wtórne postępowanie upadłościowe może być wdrożone jako postępowanie likwidacyjne, nie należy wyprowadzać błędnych wniosków, że postępowanie zakończy się sprzedażą poszczególnych aktywów i spłatą pasywów. Postępowanie jak najbardziej może zmierzać do zachowania substancji przedsiębiorstwa upadłej po nabyciu przez inwestora.
