Ta historia to bowiem gotowy scenariusz na kolejnego Bonda.
Ktoś w zapadłej brytyjskiej dziurze dokonuje zamachu substancją, od której użycia może zginąć całe miasto. Środek o operetkowej nazwie nowiczok przywodzi córka ofiary w walizce z Petersburga. Po otwarciu tej puszki Pandory, padają jak muchy nie tylko Skripal, zdrajca o rodowodzie z GRU, jego piękna córka, ale i brytyjski oficer w mundurze. Wszystko w samym sercu Zjednoczonego Królestwa i pod okiem służb Jej Królewskiej Mości.
Ktoś sobie z MI-6 zakpił i to strasznie. Atak na Skripala to atak na chronionego eks-agenta, ale i na państwo NATO. Jaki ten ktoś wysłał komunikat? Nie tylko system ochrony w Wielkiej Brytanii jest dziurawy, nie tylko całe NATO daje się ograć jak dziecko, ale każdy, KAŻDY kto zakpi sobie z tajemnego mocodawcy, może liczyć na skuteczną zemstę. Gdybym był byłym sowieckim agentem w Wielkiej Brytanii umierałbym już ze strachu.
I dlatego, w imię ochrony elementarnej wiarygodności systemu bezpieczeństwa, w imię równowagi, która panuje w świecie służb, Brytyjczycy i ich alianci muszą starać się tę wojnę wygrać. Jeśli przegrają, żaden aktywny agent nie da im się już zwerbować, a mit stworzony przez Iana Fleminga i rozpowszechniony przez Broccolego padnie na zawsze.
I na koniec pytanie: po co to mocodawcy było? Bo chciał pokazać wyborcom na co go stać, jak długie i sprawne ma ręce. To chyba prawdziwszy motyw, niż hipoteza o kolejnym teście zachodnich systemów bezpieczeństwa.
