10 dni, 100 filmów, ponad 500 gości z całego świata i coraz liczniej odwiedzająca sale kinowe publiczność. A przede wszystkim świetny, inspirujący program.
Konkurs główny: „Wytyczanie drogi", w którym znalazło się 10 debiutów i drugich filmów, oceni jury, któremu przewodniczy Sławomir Idziak, wybitny operator filmowy, autor zdjęć do filmów Krzysztofa Kieślowskiego, Krzysztofa Zanussiego, Andrzeja Wajdy, od lat pracujący na Zachodzie i nominowany do Oscara za film „Helikopter w ogniu" Ridleya Scotta. - Właściwy człowiek na właściwym miejscu - stwierdził prowadzący galę otwarcia Marcin Prokop. - Nie wiem czy właściwy człowiek - ripostował skromnie ze sceny Idziak. - Po prostu na mnie padło. Dlaczego kocham ten festiwal? Szkoły filmowe produkują czasem „zepsute życiorysy". Nie tylko tych, którzy są niezdolni. Także tych, którzy mają wielki talent, a nie mogą się z nim przebić. Ten festiwal im w tym pomaga. Jest bezinteresowny. Tu nie ma marketu, tu się kocha sztukę. I tym młodym ludziom, którzy bez promocji nie przebiliby się, daje się pieniądze na następny film. Będę patrzeć na filmy konkursowe bezstronnie i uważnie, bo to jest najważniejszy egzamin w ich życiu.
Wydarzeniem pierwszego dnia stało się wręczenie nagrody „Pod prąd" Romanowi Polańskiemu. Statuetkę wręczyła reżyserowi Agnieszka Odorowicz, a laudację przeczytał Andrzej Seweryn. Polański pięknie mówił o swoich związkach z Krakowem.
Do Krakowa przyjechała też Claudia Cardinale. 78-letnia aktorka, muza Felliniego i Viscontiego, nie przyszła na galę, bo jej samolot spóźnił się o kilka godzin. Zjawiła się dopiero na wieczornej kolacji, na której spotkała się m.in. z Polańskim. Cardinale będzie bohaterką krakowskiej soboty.
Potem widzowie obejrzeli nagrodzonego na ostatnim Berlinale Złotym Niedżwiedziem „Taxi" Jafara Panahiego. I był to nie tylko pokaz świetnego filmu - opowieści o współczesnym Iranie i o miłości do kina - ale też wyraz solidarności z artystą, którego dotykają rządowe represje. Panahiemu zarzucono „szerzenie antyrządowej propagandy". Sąd skazał go na 6 lat pozbawienia wolności oraz 20-letni zakaz pracy, udzielania wywiadów i opuszczania granic kraju. Filmowcy pisali listy otwarte do rządu irańskiego, festiwale zapraszały Panahiego do jury, zostawiając na wszelkich uroczystościach jedno puste krzesło.
