„20 tysiące gatunków pszczół”. Rodzinne tajemnice

Były w kinie filmy o ludziach transpłciowych. O tragediach, ale też o prawie do bycia sobą. Nakręcone w 1997 roku „Różowe lata” Alaina Berlinera to przejmujący portret młodego człowieka, który przyjeżdża do małego miasteczka i zakochuje się w dziewczynie. Nikt jednak nie wie, że Brandon jest transpłciowy, tragedia wisi w powietrzu.

Dwa lata później we wspaniałym obrazie Almodovara „Wszystko o mojej matce” kobieta po tragicznej śmierci syna postanawiała odszukać jego ojca – transwestytę. Człowieka, który nie wiedział, że miał syna. To była opowieść o potwornym bólu, ale też o wielkiej tolerancji i meandrach współczesnej moralności.

Dziś opowieści o osobach transpłciowych jest w kinie, a nawet w seriach telewizyjnych, bardzo wiele. Ich twórcy często nie skupiają się już na „inności” czy społecznej akceptacji procesu transgresji. Jak choćby w „Dziewczynie” Lucasa Dhonta, gdzie  piętnastoletnia bohaterka nie walczy z nietolerancją. Musi sama odnaleźć własną tożsamość, zrozumieć ciało zmieniają się pod wpływem hormonalnej terapii. 

"20 tysiące gatunków pszczół": Film o rodzinie

Estibaliz Urresola Solaguren też zrobiła film o czymś więcej niż transpłciowym dziecku. Opowiedziała o rodzinie. O trzech pokoleniach kobiet noszących w sobie swoje historie, często pełne cierpienia. O ranach, które się nie zabliźniają, jak w Anie, matce Lucii, która nigdy nie mogła liczyć na akceptację i zrozumienie rodziców. O konserwatywnej babce, ale też wspaniałej ciotce, która hoduje pszczoły i jest dla małej Lucii podporą dając jej prawo do bycia sobą. Wielkim atutem filmu jest kreacja dziesięcioletniej Sofii Otero, która zresztą jako najmłodsza w historii aktorka została w tym roku za tę kreację uhonorowana Srebrnym Niedźwiedziem festiwalu w Berlinie.

Akcja „20 tysięcy gatunków pszczół” toczy się powoli, Solaguren nieśpiesznie obserwuje świat razem z małą bohaterką. Nie każdy widz lubi tzw. slow cinema. Ale warto wciągnąć się w ten nastrój: pod spokojną narracją aż kipi od emocji.