„Dzień z życia 2020”. Jeden dzień świata

Reżyser nie zachował jednak pełnej konsekwencji zaplanowanej narracji. Może dlatego, że próbował też pokazać cały świat, jego bogactwo, nędzę, konflikty i niepokoje, jak choćby manifestacje Black Lives Matter po zabójstwie George'a Floyda przez policję. Dodał komentarze na temat rasizmu czy niszczenia naturalnego środowiska.

Można dziwić się pewnym jego pomysłom. Słaby wydaje się powracający wątek chłopaka z Illinois, który liczy różne typy pociągów na stacji. Dochodzi bodaj do siedmiu, co jednak dla filmu nie ma żadnego znaczenia. Bywa, że Kevin Macdonald nie pozwala wybrzmieć nastrojom: po dramatycznej scenie pojawia się coś kompletnie nieznaczącego.

Widz ogląda wielkie miasta, innym razem azjatyckie wioski, skromne mieszkania w Rosji, stepy, na których stare kobiety wypasają zwierzęta. Najczęściej nie jest w stanie określić, skąd dany fragment pochodzi.

To momentami denerwuje, ale pewnie taki był zamysł reżysera, który stara się nam przypomnieć, że nieważne, gdzie żyjemy, wszyscy jesteśmy ludźmi. Różni nas wiele, ale najważniejsze uczucia wszędzie są takie same. Podobnie się rodzimy, kochamy, cierpimy, marzymy, podobnie się śmiejemy i boimy, wszyscy starzejemy się i umieramy.

Prawdą jest też, że zapewne w każdym widzu „Dzień z życia 2020" zostawi inne obrazy. Może choćby takie: „Boję się, że moje życie przeminie niezauważone" – mówi młody chłopak z północnej Syberii. „Najpiękniej jest, gdy budzisz się rano i widzisz twarz kogoś, z kim chcesz być. Jeśli tak jest, wszystko ze światem jest dobrze" – wyznaje pod koniec filmu stary człowiek.

„Dzień z życia 2020" dostępny będzie na YouTubie za darmo.