"Jestem Rosa": Jesteśmy dokładnie takie, jak nasze matki

I o to tłumaczenie akurat należy mieć żal do dystrybutora, któremu tak w ogóle należą się wielkie dzięki. Tłumaczenie tytułu oddala nas od tego o czym jest film, na siłę wskazując, że Rosa, jest wyjątkowa, silna, odważna. Widz, który ogląda takie filmy nie musi być na to naprowadzany, nie mógłby tego nie zauważyć.

A Rosa musi być silna, masa spraw bowiem na jej głowie. I nie tylko o codzienne obowiązki, w których wypełnianiu nie pomaga jej mąż, tu chodzi. Gdy trzydziestoośmioletnia Rosa dowiaduje się nagle podczas niedzielnego obiadu u mamy, że jej ojcem faktycznie nie jest ten, którego za ojca do tej pory uważała, nie może mieć pojęcia, że tak naprawdę jej świat dopiero zaczyna się sypać. Po tym jak matka jej to obwieszcza, dość znienacka zresztą, przy innych członkach rodziny, będzie musiała znaleźć w sobie siłę, by temat kontynuować, i by znaleźć nić porozumienia z matką, by uświadomić sobie, że w jej życiu właśnie nastąpiły oba wspomniane wyżej, przełomowe momenty. A nie jest to łatwe. Matka Rosy to wyjątkowa kobieta, odważna, nawet bezczelna, denerwująca. Dużo pali, a umiera na raka trzustki, nie chce rozstać się z nałogiem, choć być może nieco przedłużyłoby to jej życie, zamiast brązowych kupuje czerwone buty i mówi, że to ostatnie przed śmiercią, za życia rozdaje swoje ulubione przedmioty i robi to z przyjemnością. Po ponad 38 latach milczenia przyznaje się do zdrady małżeńskiej będąc przy tym bardzo pewną siebie i z siebie zadowoloną, swego męża i ukochanego tatę swoich dzieci nazywa obibokiem i z radością obwieszcza im, że to ona pozbyła się go ze swojego życia. Z drugiej zaś strony strofuje Rosę, a jej męża obiboka i nadętego dupka wychwala.