Śledzimy opowieść o Toni, która w narcystycznej obsesji trenuje jazdę figurową na lodzie. Albo będzie najlepsza, albo będzie nikim. „Białym śmieciem" (white trash), jak to się brzydko mówi w USA. Tonya wierzy, że może stać się amerykańską ikoną, ale dostaje tylko rolę pociesznej dziewuchy bez manier. Jej pasję podkręca straszno-śmieszna matka, przelewająca na nią gorycz i niespełnienie.
Film ma konwencję dramatu z elementami mockumentu (fikcyjnego dokumentu). Postarzeni aktorzy opowiadają swoją wersję zdarzeń sprzed lat. Wspominają, żartują, kłamią i tłumaczą się. Reżyser Craig Gillespie co chwila puszcza oko i ostrzega, by nie ufać im bezgranicznie. „Każdy ma swoją prawdę, ale życie i tak zrobi z nią co zechce" – mówi Tonya.
Parodystyczny humor, który do pewnego momentu stanowi o sile filmu, z czasem zaczyna męczyć. Nie można w nieskończoność nabijać się ze swoich bohaterów. Mielizny odsłania scenariusz, co widać w pozbawionej napięcia scenie z igrzysk w Lillehammer (1994), kiedy to zapłakana Tonya zeszła z lodu, nie wytrzymując napięcia.
Film jednak warto obejrzeć dla świetnego aktorstwa. Margot Robbie (Tonya), Sebastian Stan (mąż) i Allison Janney (matka) tworzą zjawiskowy tercet prowincjuszy, którzy próbują wyszarpać dla siebie kawałek tortu. Szklany sufit jest jednak mocniejszy od ich głów i wszyscy skończą jako pożywka dla tabloidów.