Zgorszenie publiczne - film Prykowskiego

Reżyser mówi, że na pierwszy rzut oka to trochę zwariowana, żywiołowa historia oparta na dwóch wątkach romansowych: pomiędzy parą ludzi młodych oraz parą starszych.

Pierwszy duet tworzą na ekranie: Elżbieta Romanowska jako Motylek, siostrzenica Lucy oraz Krzysztof Czeczot jako jej adorator Romanek. Marian Dziędziel gra Ericha Drzozgę, ojca Romanka a Dorota Pomykała ciotkę Lucę.

[b]Nazywam się: Maciek Prykowski[/b]

[b]Urodziłem się:[/b] dosyć dawno, bo w czasach, kiedy po świecie chodzili jeszcze Elvis Presley i Groucho Marx.

[b]Studiowałem:[/b] ostatnio reżyserię w Warszawskiej Szkole Filmowej, ale wcześniej otarłem się o parę innych szanownych uczelni.

[b]Pierwszym filmem, który zrobił na mnie wrażenie był:[/b] „Strach na wróble” Jerry’ego Schatzberga, oglądany nocą w telewizji. Nic nie zrozumiałem, ale wiedziałem, że to wielkie kino. Do dzisiaj moim ulubionym aktorem pozostaje Gene Hackman.

[b]Filmowy kadr (sekwencja/bohater/zdanie), który ostatnio poruszył mnie w kinie to:[/b] sekwencja na stadionie w argentyńskim „El Secreto de sus Ojos”. Kto widział, wie dlaczego.

[b]Postanowiłem zostać reżyserem by:[/b] Nie sądzę, żeby ten zawód wiązał się z jakimś specjalnym posłannictwem. Reżyserem zostaje się po to, żeby kręcić filmy. [b] Moimi filmowymi mistrzami są:[/b] Nikt szczególny. Szanuję filmowych mistrzów, ale nie mam specjalnego stosunku do żadnego z nich.

[b]Pierwszy film nakręciłem:[/b] Dosyć późno, bo już na studiach. Zaczynałem od dokumentów, wtedy głównie to mnie interesowało.

[b]Inspiracją do najnowszego obrazu była:[/b] możliwość jego nakręcenia. Historie o inspiracjach może i ładnie wypadają w książkach o filmie, ale rzeczywistość jest taka, że filmy się robi, ponieważ pojawiają się konkretne propozycje i możliwości.

[b]Najważniejsze w moim filmie było i jest:[/b] Aby widz nie żałował czasu spędzonego w kinie.