Niezrównana aktorka – popularna, doceniana przez widzów, twórców i krytyków, obsypywana prestiżowymi nagrodami – jest jednocześnie kobietą, której powiodło się w życiu osobistym. Choć występuje już od 37 lat, artystka wciąż jest w znakomitej formie twórczej. Dowodem tego jest rzucająca na kolana rola Margaret Thatcher w filmie „Żelazna Dama", za którą otrzymała w tym roku swojego trzeciego Oscara. Do sklepowej kasy podchodzą kolejno klienci, zastępując drogę niepozornej starszej pani, cierpliwie czekającej na swoją kolej.
Młody mężczyzna ze słuchawkami na uszach nie przypuszcza, że kobietą, którą przed chwilą nieomal odepchnął, jest Margaret Thatcher, jedna z największych osobistości w historii XX wieku. W latach 1979–1990 jako premier rządziła ona Wielką Brytanią i wywarła ogromny wpływ na kształt obecnego świata, przyczyniając się do zburzenia muru berlińskiego i upadku komunizmu. Tak zaczyna się film „Żelazna dama", który w retrospekcjach opowiada historię życia i politycznej kariery Thatcher. Historia ta jest powszechnie znana, dlatego nie oczekujmy fabularnej niespodzianki – tym, co decyduje o wartości dzieła brytyjskiej reżyser Phyllidy Lloyd, jest możliwość spojrzenia za kulisy wielkiej polityki w najbardziej dramatycznych momentach i poznania intymnych szczegółów z życia postaci, którą traktowano nieraz jako potwora, a która pod maską twardej i nieustępliwej pani premier była wrażliwą kobietą, potrafiącą sobie radzić w świecie zdominowanym przez mężczyzn, ale za cenę szczęścia osobistego.
Tych sprzeczności i niuansów nikt nie byłby w stanie wyrazić lepiej od Meryl Streep. „Żelazna dama" to kwintesencja aktorskiego kunsztu Meryl Streep. Jest ona istnym kameleonem, który nie gra swojej postaci, lecz nią się staje. Iluzja jest nieprawdopodobna – odtwórczyni roli Margaret Thatcher przejęła od niej nie tylko wygląd zewnętrzny, władczą osobowość, gestykulację, lecz nawet charakterystyczny sposób wymowy i ułożenia ust. Tak doskonała imitacja nie byłaby zapewne dla widza zbyt ciekawa, gdyby aktorka nie wypełniła jej swym hipnotycznym urokiem, dzięki któremu bohaterka staje się z miejsca kimś bardzo bliskim.
Decyduje o tym nie tylko niezwykle ciepła osobowość Meryl Streep, bez której odgrywana postać byłaby pięknym, lecz martwym posągiem, ale także opanowana do perfekcji technika. Aktorka, mając do dyspozycji dobry scenariusz, najsilniej błyszczy oczywiście w takich scenach, jak ta, w której pani premier występując w parlamencie ucisza celną ripostą rozjuszonych, plujących nienawiścią przeciwników politycznych, lub kiedy podejmuje dramanowego tyczną decyzję o podjęciu działań wojennych na Falklandach. Ale te mocne sekwencje dopełniane są przez chwile wyciszenia, w których o charakterze bohaterki dowiadujemy się znacznie więcej z pozornie błahych, niemal niezauważalnych gestów, jak np. poprawianie spódniczki, które nie pozwalają zapomnieć, że mamy do czynienia z prawdziwym człowiekiem, mającym swoje nawyki i słabostki.
Takich smaczków jest w filmie mnóstwo, i to właśnie dzięki nim można polubić Żelazną Damę, nawet jeśli ocenia się krytycznie jej działalność publiczną. Kiedy bowiem po latach decyduje się wreszcie wyrzucić rzeczy po zmarłym dawno mężu, widzimy ją jako kobietę, która musiała wiele poświęcić, aby osiągnąć sukces. Wszyscy reżyserzy, u których grała – a pracowała z najlepszymi, takimi jak Robert Redford, Mike Nichols, Sydney Pollack – podkreślają jej niezwykły talent, pracowitość i profesjonalizm. Redford żartował nawet, że mogłaby zagrać nawet Most Brooklyński. Jedno jest pewne – obserwowanie przez dwie godziny mostu może się znudzić, lecz oglądanie filmu z Meryl Streep na pewno nie.
